12.03 tot 13.04.2012 – COPAN (Honduras)–ESTELI (Nicaragua)

Week van 12.03 tot 17.03.2012

De grensformaliteiten naar Honduras verlopen zeer vlot.  We moeten 2 x 20 Quetzal betalen om Guatemala te verlaten.  Voor Honduras kost ons dit 2 x 60 Lempira voor onze visum en 679 Lempira voor de camper.  We krijgen weer zowel voor ons zelf als voor de camper 90 dagen.  25 Lempira = 1 euro.  Ook hier aan de grens staan geldwisselaars die je Dollars of Quetzal in Lempira omwisselen.  We wisselen 100 dollars voor de eerste behoeften, maar later blijkt dat we alles in dollars konden betalen.

We rijden richting Copan Ruinas, weerom een bekende Maya site.  We hebben gehoord dat er een camping tegenover de site is, maar die bestaat blijkbaar niet meer.  We kunnen wel op de parking achter een benzinestation staan.  De toegang loopt door een diepe sloot en ‘s nachts komt er een koelwagen naast ons staan.  De koeling draait praktisch heel de nacht, dus van slapen komt niet veel in huis.

De provincie Copan is gelegen  in een weids hooggelegen dal aan de vruchtbare oevers van de Rio Copan.  Nu wordt er vooral tabak en koffie geteeld.

De gouden eeuw van Copan begon met de troonsbestijging in 553 van Maan Jaguar en tijdens het bewind van Achttien Konijn (695-738) werd veel rijkdom vergaard dankzij de jadehandel.  De site is vooral bekend om zijn steles en trappenpyramide.  De meeste steles verwijzen naar het bewind van Achttien Konijn – de Koning-Kunstenaar.  Het meest indrukwekkend monument van Copan is echter de beroemde “Trap van de Hierogliefen”. De trap bestaat uit 72 treden, elke trap is onderdeel van een lange reeks hierogliefen – in totaal 2200 hierogliefstenen.  Ook hier is de site gelegen in een prachtige tuin en we zien verschillende  bontgekleurde ara’s.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De volgende dag rijden we richting Tela aan de Caraibische kust.  De weg loopt door een zacht glooiend landschap en alles ziet heel groen. 

In La Entrada zoeken we een bank om geld te pinnen.  Terwijl Fred in de camper wacht, is hij gechoqeerd door de grote armoede die hij overal ziet.  De bedelaars zitten er gelaten bij en vragen zelfs niet om een aalmoes.

Wanneer we San Pedro Sula verlaten moeten we de autostrade betalen.  Ik moet hiervoor geld uit mijn tas nemen en heb niet tijdig mijn veiligheidsgordel terug aan.  Enkele meters verder staat een politieagent die ons hiervoor doet stoppen en we zouden een boete moeten betalen. We moeten hiervoor mee naar het politiebureel of bank rijden.  Gelukkig kan ik mij hier uit praten en mogen we na wat over en weer gepraat toch doorrijden zonder boete.  We schijnen veel geluk te hebben gehad, want we hebben reeds herhaalde malen horen vertellen en gelezen, dat de politie in Honduras zeer corrupt is.

Nabij Tela is de Reserva Biologica Lancetillia waar we aan de cabanas kunnen overnachten.  Een 3 km lange onverharde weg loopt naar de parkeerplaats, en wanneer we onderweg door een diepe put rijden, valt ons reservewiel van onder de camper.  Lancetillia zou de tweede grootste tropische tuin ter wereld moeten zijn en zou planten uit de hele wereld herbergen.  De Reserva werd opgericht door de United Fruit Company in 1926 als researchcenter voor de teelt van verschillende tropische gewassen in Centraal Amerika.  We maken de volgende dag een wandeling door de tuin, maar eigenlijk is er niet veel te zien.  Er is een mooie pond met waterlelies, 

er is de Arch of Bamboo – een arcade met reuzegrote bambooplanten en in het park staan mooie mooie palmen

 

 

 

heliconias

 

 

 

 

Onderweg zien we kinderen die te paard naar school gaan.

Wanneer Fred een foto wil maken van een enkele bromelias wordt hij op zijn voeten gestoken gestoken door vuurmieren, en dat jeukt verschrikkelijk gedurende twee weken.  Hij probeert de mieren zo snel mogelijk uit zijn schoenen te krijgen en maakt daarbij een verkeerde beweging en heeft bijna een verschot.  Gelukkig is het rustig op onze overnachtingsplaats en we besluiten dan maar enkele dagen te blijven staan tot zijn rugpijn beter is.  De bewaker van de parking legt ondertussen het reservewiel terug onder de camper en voorziet ons van drinkwater en elektriciteit.

Na 3 dagen rijden we door naar Trujillo.  We hebben in Xpu-Ha (Mexico)  Duitsers leren kennen, die een groot deel van het jaar in Trujillo doorbrengen nabij het Hotel/camping Casa Alemania, uitgebaat door een ex Oost-Duitser en zijn Hondurese vrouw.  Wanneer we onderweg boodschappen doen in La Ceiba, kunnen we toch niet nalaten een fotootje te maken van de elektriciteitskabels. In godsnaam hoe kunnen ze er nog aan uit in geval van panne.

Ook hier rijden we door een groen vruchtbaar landschap, doch spijtig genoeg wordt er niets mee gedaan.  Hoewel de mensen armoede lijden doet niemand moeite om enige gewassen te kweken of vee te houden.  De meeste hangen liever in hun hangmat langs de kant van de weg.  Alleen Dole heeft hier enkele enorme, bananen- en palmpitolie en sinaasappel plantages. 

 

 

 

De weg is in een verschrikkelijke staat en het vergt aardig wat vaardigheid om rond de diepe putten in het wegdek te laveren.  Vooral de laatste 30 km zijn een verschrikking.  Wanneer we over een brug rijden zien we door de putten het water onder ons stromen. 

Casa Alemania valt best mee, de camping is gelegen op het strand, er zijn goede warme douche, een zwembad en electriciteit en je kunt er lekker eten. 

Onze vrienden uit Xpu-Ha staan ook op de camping.

Week van 18.03. tot 24.03.2012

Daar we van plan zijn enkele weken in Honduras te blijven, kopen we hier ook weer een USBstick om op Internet te gaan.  We willen er ook van profiteren om onze verduisteringsgordijnen en muggengazen te vervangen.  Het is nogal een tijdrovend werkje en we zijn er vier dagen zoet mee.

Week van 25.03. tot 31 maart 2012

Het wordt een rustige week.  We genieten van het strand, lekker niets doen en op de computer werken.

We willen een uitstapje maken naar het tropisch regenwoud dat achter het strand gelegen is.  Men raadt ons aan een plaatselijke gids mee te nemen.  Wanneer de man ons ‘s morgens ophaalt aan de camping heeft hij een machette en een .38 revolver bij, zogezegd  voor het geval we slangen tegenkomen.  We hebben daar echter onze bedenkingen over daar de veiligheid in Honduras veel te wensen overlaat.  Het wordt een mooie wandeling langs een rivier met helder stromend water en enkele kleine watervallen door een overvloedige tropische vegetatie.Spijtig genoeg zien we onderweg, buiten enkele muilezeltjes die hout transporteren om te koken, geen enkel dier.

De gids had ons verteld dat er nabij Guadalupe een park was waar de jungle tot aan het strand reikte.  Samen met Theda nemen we hiervoor de chickenbus.  De bus rijdt tot in Petunia en behalve de passagiers worden er ook 5 betonijzers van zeker 10 m lang die de ganse lengte van de bus beslaan, 20 zakken cement in de gangpad en de nodige pakken frisdranken voor de plaatselijke winkels, in de bus geladen.  Wanneer iemand in of uit willen stappen moeten ze over de cementzakken kruipen.  In de bus heerst een gezellige drukte.  Dit is de streek waar de Garifuna’s wonen (afstammelingen van zwarte slaven).  De vrouwen zijn zeer kleurrijk gekleed en gans de weg wordt met het nodige lawaai, gekwebbeld, getelefoneerd en gelachen. 

Gedurende anderhalf uur rijden we over een onverharde weg en moet de bus door vijf riviertjes rijden.  In een van de riviertjes zien we een pick-up die vastgereden is en waar het water tot in de cabine staat.  In Petunia, dat uit niets anders bestaat dan enkele hutjes en een brug over de rivier, eindigt de weg,  en we besluiten dan maar met dezelfde bus terug te rijden, want de volgende is pas binnen 6 uren.  Het park vinden we niet maar inderdaad in Guadalupe is een prachtig strand maar het dorpje is verlaten.  De bus houdt hier even halt nabij de toiletten (zie foto).

We rijden dan maar terug tot Santa Fe, waar we in een klein restaurantje camarones in een lekker sausje eten. 

 

In Trujillo stoppen we nog even aan het oud kerkhofje met zijn scheefgezakte zerken en doen nog enkele boodschappen in het stadje.

Week van 1 april tot 7 april 2012

Deze week is de week van Semana Santa.  Gans de week wordt in de Latijns Amerikaanse landen feest gevierd.  We hadden gepland om maandag te vertrekken, maar gezien dit de drukste week van het jaar is met veel verkeer en misschien moeilijk om een plaatsje te vinden om te overnachten, blijven we nog een weekje in Trujillo.

Vanaf donderdag stromen van einde en ver de mensen toe voor enkele dagen strandvakantie.  Het hoogtepunt van de week, is de vrijdag daar het de dag is dat Christus aan het kruis gestorven is en wanneer we naar het dorp gaan om boodschappen te doen, blijken alle winkels gesloten te zijn.  Op het strand is het echter een drukte van jewelste, iedereen profiteert van het strand en de zee.  Overal op het strand staan tentjes opgesteld, die hoedjes, petjes, zonnebrillen, zwembandjes en frisdranken verkopen en er staan grote luidsprekers die allemaal verschillende muziek spelen.  Een echte kakkafonie, maar niemand stoort zich daar aan.

Voor de kerk zijn mooie zandtapijten gelegd en ‘s avonds is er een processie

 

 

 

 

 

met schattige engeltjes.

 

 

 

 

Vele garifuna’s zijn afgezakt naar het dorp voor de processie.

We brengen ook een bezoekje aan het Fortaleza Santa Barbara gebouwd om de stad, ooit een belangrijke haven voor het verschepen van goud en zilver door de Spanjaarden, te beschermen tegen de piraten.  Hollandse piraten legden Trujillo volledig in puin in 1643 en het stadje werd zwaar beschadigd tijdens de doortocht van de orkaan Mitch in 1998.  In het fort werd ook de Amerikaan William Walker terechtgesteld in 1860.  Hij probeerde herhaalde malen gans Centraal-Amerika te kopen of te veroveren met zijn huurlingen.  Hij werd verschillende keren verslagen en verbannen, doch keerde telkens weer en uiteindelijk heeft men hem dan in het fort geexecuteerd.  In 1502 zou Columbus in Trujillo voor de eerste maal voet aan land hebben gezet op het Amerikaanse vasteland en de stad was lange tijd de hoofdstad van Honduras.  Trujillo is een pretentieloos stadje

 

 

 

met veel winkeltjes met

 

 

mooie stranden en flora gelegen aan de Caraibische Zee.

Week van 8 april tot 13 april 2012

De dinsdag vertrekken we terug richting Tela, we moeten dezelfde weg – 297 km – helemaal terug.  Er zijn ook andere wegen die naar Lago Yojoa lopen, maar die zijn allemaal onverhard en steile klimmers en men raad ons ten stelligste af om die met de camper te doen.  Gelukkig heeft men ter gelegenheid van de Semana Santa de meeste putten in het wegdek gevuld, zodat het toch vlotter rijden is.  In Tela kunnen we overnachten op de parking van de Policia Turistica.

 

 

 

 

De volgende dag rijden we door naar Finca Las Glorias aan het Lago Yojoa vanwaar we een uitstap naar de Cataratas de Pulhapanzak willen maken.  Wanneer we op de Finca aankomen, vraagt men 300 Lempira = 12 euros, we moeten echter helemaal op het einde van de parking gaan staan waar de grond drassig is en de douches zijn vuil, koud en het krioelt er van de muggen.  Fred heeft het gauw bekeken en wil verder.  Er wachten ons 200 km bergweg naar Tegucigalpa waar een mooie overnachtingsplaats zou zijn in Parque Aurora.  Wanneer we daar aankomen blijkt dit park gesloten te zijn en ondertussen is het al tegen valavond, dwz om 18.00 h. is het hier pikdonker.  Eindelijk vinden we een plaatsje nabij een Balneario.  We hebben weer problemen met onze ijskast die niet koelt.

We houden Honduras voor gezien en rijden richting Nicaragua.  Het landschap in Honduras is prachtig, maar de meeste wegen zijn in slechte staat of onverhard, soms is er een brug ingestort en dan moet je gewoon een eindje verder door de rivier rijden, de mensen zijn niet vriendelijk en men heeft steeds dat constante gevoel van onveiligheid, misschien komt dat ook wel door al de verhalen die je over Honduras leest en hoort.

De volgende dag moeten we door Tegucigalpa, en dit is zeker de lelijkste stad ter wereld.  Gans de stad lijkt op een bidonville, is vuil

 

 

 

 

en het verkeer hopeloos.

De grensovergang met Nicaragua verloopt zeer vlot.  Nadat in Honduras de camper uit onze visa is geschreven en ons paspoort afgestempeld is, rijden we Nicaragua binnen.  Hier volstaat een wit papiertje dat in ons paspoort wordt geniet  en waarvoor we 480 Cordoba voor ons twee (1 Cordoba = 0,032 euro) moeten betalen.  Voor de camper moeten we niets betalen.  We krijgen een verblijfsvergunning van 1 maand zowel voor ons als voor de camper.  We moeten namelijk voor 23 april uit de vier landen van de Cafta (Guatemala, Honduras, El Salvador en Nicaragua) zijn.  Bij het binnenrijden van Nicaragua hebben we de indruk dat het properder is,

de huizen worden beter verzorgd, de mensen zijn vriendelijk en het landschap is mooi met prachtige albisia’s.   Onderweg zie je nog veel ossenkarren, en de koeien wandelen lustig over een benzinestation.

 

 

 

 

Onze volgende overnachtingsplaats op de Club Campestre Esteli is ook weer gesloten en we moeten een ander plaatsje zoeken.  We komen uiteindelijk in een Auto-Hotel terecht, dit blijkt een rendez-vous hotel te zijn, maar we mogen er overnachten.  Normaal hadden we zelfs de camper in de kamer mogen parkeren, maar die was te hoog en we konden dus niet binnen.  Alles viel best mee, zeer goede warme douche, ijskastje, alles heel proper en verzorgd en rustig.