14.04 tot 27.04.2012 - GRANADA (Nicaragua) – BELEN (Costa Rica)

Week van 13.04 tot 19.04.2012
Daar we uiterlijk op 23 april uit de drie landen van de de Cafta (het totaal toegelaten verblijf voor Guatemala, Honduras, El Salvador en Nicaragua is drie maanden) moeten zijn, bezoeken we in Nicaragua alleen Granada.  De rest van dit land bezoeken we op onze terugweg naar Mexico/USA.
Granada is gelegen aan het Lago Nicaragua het grootste meer van Centraal-Amerika.  De stad werd in 1524 gesticht door Francisco Hernandez de Cordoba en is daarmee de oudste stad van Centraal-Amerika.  Granada wisselde om beurt met Leon als hoofdstad van Nicaragua.  De rivaliteit tussen beide steden ging gepaard met geweld, hetgeen in 1850 uitmondde in een burgeroorlog.  In 1855 viel de Amerikaanse avonturier William Walker met zijn huurlingen Granada aan, met het doel Midden-Amerika te veroveren. Geholpen door troepen uit het Granada vijandige León lukte het hem om Granada in handen te krijgen. Van daaruit heerste hij  over Nicaragua. De andere Midden-Amerikaanse staten voelden zich echter bedreigd, en verdreven Walker in 1857 uit Nicaragua, hij werd zoals reeds eerder gezegd geëxecuteerd in Honduras. Zijn manschappen lieten daarbij een spoor van vernieling achter en staken Granada in brand.  De rivaliteit tussen Granada en León bleef ook na het vertrek van Walker bestaan, totdat de hoofdstad van Nicaragua in 1858 bij wijze van compromis definitief gevestigd werd in Managua.  Tussen 1862 en 1893 renoveerde men de stad zoveel mogelijk in de oude stijl.

We vinden een plaatsje om te overnachten aan een restaurantje in het Centro Turistica.  Aan het restaurant staat een koets met paard die ritjes door de stad maakt.  Dit is eens iets anders.  De toer leidt langs de voornaamste bezienswaardigheden van de stad, maar zoals gewoonlijk gaat dit te vlug en is het moeilijk om mooie foto’s te maken.

De rit eindigt aan de Iglesia de la Merced, een der mooiste kerken van Granada.  Ze werd zwaar beschadigd tijdens de burgeroorlog en door een aardbeving in 2000.  De voorgevel is in barok en binnen zijn er prachtige gebrandschilderde ramen en marmeren altaren. 



Vanop de klokkentoren heb een je een mooi uitzicht over de stad. 

We wandelen in de richting van de Plaza Xalteva.  Hier woonde de inheemse bevolking die gedomineerd werd door de veroveraars die aan de overzijde langs de Plaza Mayor woonden. Op het plein staat de mooie barokke Iglesia de Xalteva. 

Het is zaterdag en overal heerst er in de stad een gezellige drukte en straatanimatie

Wanneer wij bij Lily's koffie drinken zien we dat er in de bakkerij 3 taarten worden afgehaald.  Ze worden in een open truck geladen bij een temperatuur van 38 graden,

als dat maar goed komt. 

Wanneer we terug aan de camper komen, is het restaurantje waar we op de parking staan reeds gesloten, maar de buurman is nog open.  Het kader is mooi met een prachtig zicht op Lake Nicaragua, maar we hebben nog nooit zo slecht gegeten.  Fred laat de helft van zijn eten staan.

We hebben weer problemen met onze koelkast die we niet meer aan de praat krijgen.  Dit is wel een probleem met deze tropische temperaturen.  Fred verandert enkele stukken die we bij ons vorig bezoek in België hebben gekocht en is daar enkele uren zoet mee.  Uiteindelijk kunnen we de koelkast terug aanzetten, maar niet meer hoger of lager stellen, dit is weer een ander probleem.  Daar onze koelkast leeg is nemen we een taxi (dat kost hier niks) naar de stad.  In de Mombacho Beach Club eten we een lekkere snack.  Hier is helemaal geen strand, maar een mooi zwembad waar tussen de zwemmers drie echte eendjes lustig rondzwemmen.  Wanneer een van de badgasten hen een beetje plaagt, vallen ze haar zelfs aan. In de mooie patio van de coffeshop gaan we nog snoepen.  Ik neem een “echte Belgische Wafel” – het is niet echt een Brusselse wafel maar wel vers gebakken en lekker en Fred neemt een chocolate fondue.  De chocolade wordt opgediend op een vuurtje om hem lopende de houden zodat hij er het uitgebreid assortiment fruit in kan doppen.  Hij is een beetje te gulzig met het fruit en ‘s avonds neemt Montezuma wraak.  We wandelen nog een beetje rond in de stad.  In Granada zie je nog veel koetsen met paard rondrijden.

De meeste huizen in het centrum van de stad zijn omgebouwd tot restaurants/hotels en achter de kleurrijke gevels gaan prachtige patio’s met een weelde aan bloemen en planten en fonteintjes schuil. 

Je mag overal zomaar binnenwandelen zonder dat je iets moet verbruiken.  De meeste patio hebben een uitzicht over de stad of over de 1345 m. hoge Mombacho Vulkaan.

De volgende dagen maken we een boottocht op Lago Nicaragua naar Las Isletas - een archipel van 360 vulkanische eilandjes.  Langs de met waterhyacinten begroeide oevers staan talrijke waadvogels, zoals egrets,

 

reigers,

cormorants, en dergelijke. 

De meeste eilandjes zijn prive bezit en de eigenaars hebben er riante buitenverblijven met prachtige tuinen opgebouwd. Vele eilandjes behoren toe aan Amerikanen en rijke koffieplanters. Ook de Nicaraguaanse president Daniel Ortega had hier een optrekje. 

We varen voorbij een eilandje bewoond met apen

en in een van de bomen zien we de eigenaardige trosvormige nesten van de wevervogel.

Na de middag gaan we terug naar Granada om een hapje te eten.  Het restaurant dat we vorige dag gezien hadden is gesloten en we stappen op goed geluk aan de overzijde een restaurantje binnen.  Het is lange tijd geleden dat we nog zo’n lekker vlees gegeten hebben.  We krijgen een appetizer aangeboden door het huis, daarna eten we een slaatje met een lekkere vinaigrette en als hoofdmenu neemt Fred een Brochette en ik Spare Ribs beiden met een lekker sinaasappelsausje, groentjes en papas (frietjes).  Alle twee om duimen en vingers af te likken.  Er volgt natuurlijk nog dessert en koffie.  Ondertussen hebben we gezien dat de muren volgeschreven staan met namen en commentaar van de tevreden klanten.  We vinden dit een geniaal idee en willen natuurlijk ons steentje bijdragen.  De eigenaar overhandigt ons direct vilstiften om onze appreciatie neer te pennen.

Daarna bezoeken we nog verder de stad. We wandelen over het Parque Central met de kathedraal,het mooie fontein

en de kiosk.

 

Op de Plaza de la Indepencia staat de obelisk ter ere van 100 jaar onafhankelijkheid.  Rond het plein staan mooie kleurrijke herenhuizen die toebehoren aan rijke koffieplanters en politici. 

“El Teatro” is geschilderd in nogal bizarre kleuren. 




Nadat we op de patio van een Gelateria nog een lekker ijsje hebben gegeten

komen we aan de Iglesia de Guadalupe.  De gevel is zwaar gehavend door weer, wind en luchtvervuiling, maar het interieur straalt een warme gloed uit en heeft prachtige gebrandschilderde ramen.





Buiten op het plein staat een ouderwetse begrafeniskoets met twee paarden,



er lopen enkele geiten rond het plein

en wat verder wandelt zowaar een koe op haar eentje door de straat.

Nadat we bij de eerstvolgende supermarkt een beetje proviand hebben opgeslagen rijden we verder richting San Juan del Sur.  Onderweg krijgen we weer problemen met een van onze injectoren en draait de motor weer op drie poten.  Nadat Fred wat aan het contact heeft gelouterd, functioneert alles weer normaal. 

San Juan del Sur is een toeristisch stadje aan de Pacific Ocean. In afwachting dat we morgen doorrijden naar Costa Rica vinden we een mooi plaatsje op een parking aan het strand.  Spijtig genoeg is er een stevige stormwind.  Aan het eind van de parking staat een mini “Golden Gate”, een voetgangersbrug over de Rio San Juan die beide helften van het dorp met elkaar verbindt en boven op een berg staat een grote heilige een beetje

zoals in Rio de Janeiro.

De volgende dag overschrijden we de grens met Costa Rica.  Bij het verlaten van Nicaragua worden we van het kastje naar de muur gestuurd, naar immigration, de camper laten uitschrijven, naar de douane, naar de politie, hier een stempel daar een handtekening.  Wanneer we uiteindelijk bij de laatste controle komen, blijkt er nog een stempel van de politie te ontbreken en we moeten terug.  Fred heeft het ondertussen zwaar op zijn heupen en grist het document uit de handen van de controleur.  Wanneer we terugkomen met het afgestempelde document grist dit keer de controleur het papier uit Fred zijn handen en mompelt ondertussen alle mogelijke verwensingen.

De overgang naar Costa Rica verloopt vlotter.  Hoewel er bij immigration een file van zeker 500 m (we hadden pech dat er juist enkele touringbussen waren aangekomen) stond, waren we snel aan de beurt.  Een stempel voor 3 maanden in ons paspoort zonder enige formaliteiten of vragen.  Voor de camper moeten we eerst naar de douane die ons een papiertje geeft, daarna voor een verzekering, dan terug naar die eerste douanepost die nog een paar krabbels op het document zet en daarna naar een andere douanecontrole (juist naast dat verzekeringskantoor), om onze camper in de computer te zetten (kwestie om veel mensen aan te werk te houden).  Na de gebruikelijke inspectie en fumigeren (camper afspuiten omdat je geen ziektes of microben mee zou binnen brengen??), zijn we klaar om Costa Rica binnen te rijden.
We hebben reeds maanden geen regen gezien maar wanneer we in Liberia (de eerste grote stad in Costa Rica) aankomen, komen we in een tropische stortbui terecht en binnen de kortst mogelijke tijd staan de straten onder water.  Costa Rica schijnt het land te zijn met de meeste regen in heel Centraal Amerika.  Gelukkig kunnen we aan een supermarkt overnachten.

Week van 20 tot 27.04.2012
We willen voor enkele dagen naar het strand.  We hebben het adres van een camping op het strand in Junquillal. De camping is rustig en mooi gelegen met een prachtig zicht op het strand en de Pacific Ocean,

en we zien en horen de brulapen achter ons in het bos.  Het is er verschrikkelijk warm, overdag is het rond de 36 graden in de schaduw en zelfs ‘s nachts daalt de temperatuur niet onder de 30 graden.  Gelukkig kunnen we onder de bomen staan. 

Ondanks de hitte maken we toch twee mooie strandwandelingen. 






Hagelwit zand afgewisseld met het zwarte vulkaanzand kleurt heel mooi met de tropische vegetatie en het blauw van de Pacific en de lucht. De 2 honden van de camping wandelen de hele weg met ons mee.

We blijven een weekje op het strand.  Daar we nog steeds problemen hebben met onze injectie en er in San Jose een garage van Citroen is, besluiten we eerst naar San Jose te rijden in de hoop dat ze ons daar kunnen helpen.  Onderweg verergert het probleem en het louteren aan de draad helpt niet meer.  We moeten nog 167 km naar San Jose afleggen en een hoogteverschil van 1400 m overbruggen.  De motor sputtert hoe langer hoe harder en het zweet staat ons beide handen. We hadden gelezen in blogs van andere reizigers dat er een goede camping zou zijn in San Antonio de Belen, zo’n 20 km van San Jose.  Daar aangekomen blijkt de camping al 7 maanden niet meer te bestaan, het is nu een supermarkt.  Daar staan we dan, bijna donker, geen overnachtingsplaats en een sputterende motor.  De spanning stijgt ten top. Ten einde raad vraag ik bij een bandencentrale/benzinestation of we op hun parking mogen overnachten.  Geen probleem en de eigenaar zegt dat zijn beste vriend die juist de parking wil afrijden, ook een Belg is.  Ik daar natuurlijk direct naartoe en Marcel, die uit Tremolo komt en al jaren in Costa Rica woont, is onze reddende engel.  We mogen met de camper bij hem op het grondstuk komen staan zolang we willen.  De volgende dag gaat Marcel met ons mee op zoek naar de garage van Citroen om een afspraak te maken.

De donderdag hebben we dan die afspraak bij Citroen.  Het is een nieuwe moderne garage met veel witte stofjassen zoals in Europa, de prijzen hebben ze ook in Europa geleerd.  Wanneer we bij de receptie komen, vertelt men ons dat er in Costa Rica wel Citroen Jumpers zijn, maar de motor is anders dan deze in Europa.  Ze hebben dus ook geen reserveonderdelen voor onze motor en alles moet in Europa besteld worden.  Gezien de contacten van de injectoren niet apart verkrijgbaar zijn, zouden we voor de tweede keer, de hele elektrische bedrading moeten vervangen – kostprijs 1550 US$ plus de verzendingskosten plus de montage plus 1 maand wachttijd.  Gelukkig hadden we nog een 1 aansluitstuk dat we van een vorig harnas hadden afgesneden.  Ze vervangen dit en verwisselen een lampje van onze kruislichten – dit kost ons 105 euros, dank u wel Citroen.

Fred&Emmy