20.08 tot 16.09.2007 = BRIER ISLAND tot TWILLINGATE Canada

 

Week 20.08 tot 26.08.2007 

Deze week wordt een "rustige" week in afwachting dat het stuk uit Frankrijk zal geleverd worden. We brengen onze tijd door met telefoneren naar Joël over de stand van zaken, lezen, Internetten en wandelen en Brier Island dat een paar vierkante km groot is, te bezoeken. In Briers is ook een wasserij, waar we dankbaar gebruik van maken. Ondertussen hebben we een « prepaid callingcart » gekocht wat zeer voordelig is om naar het buitenland te bellen en bellen een paar keer met de familie.

We bellen op maandag met Joël en vernemen dat de stukken besteld zijn en dinsdag bij Citroën in Draguignan zullen zijn. Joël woont in Ste. Maxime en Draguignan is toch zo’n 35 km rijden, hij belt dinsdagmorgen, en de stukken zijn inderdaad aangekomen. In Draguignan aangekomen stelt men vast dat er 1 stuk ontbreekt, dus woensdag terugkomen. Weer 70 km over en weer rijden. Typisch Frans er ontbreekt altijd wel iets. Uiteindelijk kan het pak donderdag via DHL verzonden worden. DHL haalt het pak op in Ste Maxime, vandaar gaat het naar Marseille, van Marseille naar Brussel, van Brussel naar Londen , van Londen naar Halifax en van Halifax naar Digby. Het pakje is 6 dagen onderweg en de verzending kost 134,- euro, niet moeilijk als het eerst half Europa doorkruist. Groot voordeel: tegenwoordig kun je het pakje volgen op Internet, dat kon je vroeger niet, maar toen was het er waarschijnlijk al op 3 dagen.

Gelukkig hebben we deze week t/m donderdag prachtig weer. We profiteren er dan ook van om het eiland volledig te verkennen. Er is een vogelreservaat, een prachtige natuur en rotskusten, en we zien zeehonden. Elke avond vinden we een mooi plaatsje om te overnachten, en genieten van de rust en de mooie zonsondergang.


Het is verwonderlijk, na enkele dagen op het eiland groet iedereen al van ver of maakt een praatje. Precies of je daar al jaren woont. De eigenaar van het enige "supermarktje" op het eiland, is ook de eigenaar van de benzinepomp, de giftshop, de wasserij en het plaatselijk restaurantje en motel. In het supermarktje is ook nog een koffiebar waar je (betalend) kunt Internetten Zoals reeds gezegd, het eiland is maar een paar km groot, maar er zijn wel 4 kerken en twee kerkhoven, elke religie heeft nl. zijn eigen kerkhof. Verwonderlijk is ook dat de kerken in Canada praktisch nergens klokken hebben, zodat je 's nachts rustig naast een kerk(je) kunt staan zonder gestoord te worden.

De vrijdag slaat het weer plots om en wordt het een druilerige dag, dus gaan we maar Internetten naar de bibliotheek, ook daar kent men ons al. De eigenaar van het supermarktje zit daar ook (gratis) te Internetten?

’s Zaterdags verlaten we het eiland en keren rustig terug naar Digby in de hoop dat het stuk er maandag al zou aankomen. Daar we weer rekening met de tij moeten houden, houden we halt in Tiverton, een klein schilderachtig vissersdorpje en moeten we overnachten in East Ferry vanwege de dichte mist. Op de terugweg stoppen we ook aan "Balancing Rock", onwaarschijnlijk hoe dat stuk rots zich in evenwicht houdt. Om er te geraken moet je een kleine wandeling maken van ong. 1 km, maar er zijn wel 239 trappen te doen. Maar het was de moeite waard.



Week 27।08 tot 02।09।2007

Vol goede moed begeven we ons dus ‘s maandags naar de garage, maar het pak is nog steeds niet aangekomen. De garagehouder neemt contact op met DHL Halifax en men vertelt hem dat het pakket juist aangekomen is en morgen zal geleverd worden. We gaan dan maar Digby bezoeken en we rijden in een stuk ijzer, resultaat lekke band. Gelukkig is er een eindje verder een garage, waar men ons direct helpt, stuk eruit en de band vulkaniseren, prijs 10 CDN en 15 minuten werk. We wandelen nog wat rond in Digby, en daar het zo'n mooi weer is, gaan we gezellig een terrasje doen aan de waterkant.

Dinsdag tegen 11.00 u begeven we ons terug naar de garage, het pak is er nog steeds niet. De garageuitbater belt terug met DHL Halifax, en verneemt dat het pak aan een onderaannemer doorgeven is voor levering en ze kunnen niet vinden aan wie. Paniek! Maar uiteindelijk komt er rond 12.00 h dan toch een bestelwagen de garage binnengereden met het pak. In samenspraak met de garagist, besluiten we het volledige stuk te vervangen maar dat is natuurlijk wel een beetje werk. De mecanicien werkt tot 4.00 h zonder ophouden aan de montage en probeert daarna de motor te starten. Die weigert en we houden ons hart vast. Er zit echter in de doos nog een zakje met een onbekend stuk zonder opgave waarvoor het dient. Na wat zoeken en met behulp van een andere mecanicien, blijkt het een voeler te zijn die naast de aandrijfriem onder het kleppendeksel moet geplaatst worden. Als de voeler geplaatst is, start de motor zonder enig probleem. Wat een opluchting.

We kunnen eindelijk de garage verlaten, en om van de emoties te bekomen, gaan we nog vlug aan de overkant bij Jill and Joan een lekkere fish and chips eten, en begeven we ons op weg naar Lünenburg aan de andere kant van het eiland.

Lünenburg, opgenomen in de Werelderfgoedlijst van de UNESCO, werd gesticht door de Britten en verkocht aan de Duitse kolonisten. Het kerkje heeft een typisch Zuid Duits uitzicht, en overal in het dorp vindt men prachtig gekleurde, typische huizen. Het stadje heeft ook een visserijmuseum en een mooie werf met oude schoeners (zeilschepen). Het is gelegen aan een prachtige baai en er staan een paar schitterende optrekjes met grote grasperken die tot aan het staalblauwe water van de baai lopen. We lopen nog wat rond in het dorp, en we zien een hotel vlak naast een kerkhof, vanuit de kamers zie je op de zerken. Wel heel speciaal als vakantieverblijf.

Het volgend dorp dat we bezoeken is Mahone Bay. Het is vooral bekend omdat er 3 totaal verschillende kerkjes naast elkaar staan die zich mooi in het water van de baai spiegelen।


Daarna naar Peggy's Cove waar de meest gefotografeerde vuurtoren van Canada staat. Overdag zeer druk bezocht door touringbussen, doch wanneer wij aankomen zijn ze allemaal al weg. We overnachten in het rustige en schilderachtige dorpje.

Gelukkig hadden we de vuurtoren 's avonds kunnen fotograferen, want wanneer we 's morgens opstaan is er dichte mist।

In Halifax bezoeken we eerst de beroemde Citadel, die hoog boven de stad torent. Er is een Schots garnizoen gevestigd. Zij geven een klein militair defilé in kilt en daarna worden we vergast op doedelmuziek. Aan de voet van de Citadel bevindt zich de Old Town Clock. De klok werd door de Hertog Van Kent , Edward, geschonken aan de stad Halifax in 1803. Ze heeft vier wijzerplaten, omdat iedere bewoner van de stad, en de soldaten gestationeerd in de Citadel zouden kunnen zien hoe laat het was. Na de middag gaan we naar de Harbourfront Boardwalk. We zien daar een bordje staan met "Brusselse Wafels", dat moeten we onmiddellijk proberen, maar uiteindelijk blijkt het een "Luikse" suikerwafel met slagroom te zijn.

Aan de Boardwalk is het Maritiem Museum gevestigd is.

In dit museum is een afdeling ondergebracht over de Titanic. Halifax heeft namelijk een zeer belangrijke rol gespeeld bij deze scheepsramp. Veel van de geborgen lichamen werden naar Halifax overgebracht en 150 werden er begraven. Er is ook een aangrijpend gedeelte gewijd aan de aanvaring tussen een koopvaardijschip en een Frans munitieschip, de "Mont Blanc". Bij deze ontploffing werd nagenoeg de helft van de stad verwoest en vielen er vele honderden slachtoffers.

Daar we door de panne meer dan twee weken vertraging hebben op ons reisplan, besluiten we de kust te verlaten en ons via het binnenland op weg te begeven naar Cap Breton Island en de Cabot Trail. We stoppen nog aan het Glooscape Heritage Center. Daar vertelt men de geschiedenis van de Mi'kmaq Indianen die hier vroeger woonden. Voor het centrum staat een enorme indiaan, de Glooscape, welke hun spirituele leider of schepper voorstelt.

De enige manier om op Cap Breton Island te komen vanaf het vasteland van Nova Scotia is via de Conso Causeway ( dit is een zeer lange dijk).

Het heeft ondertussen twee dagen hevig geregend, en op sommige plaatsen zijn veel bermen gedeeltelijk weggespoeld en goten uitgespoeld. Het weer blijft wisselvallig, doch wanneer we de Cabot Trail en het Cap Breton Island Nat Parc bezoeken, schijnt de zon terug. We profiteren ervan om de prachtige Skyline Trail - 9,5 km - te wandelen. Onderweg zien we een mannetjes eland met een prachtig gewei die onverstoorbaar staat te grazen en een beetje verder zien we nog 2 vrouwtjes elanden. Het wandelpad loopt door een steppe/taiga landschap, met een grote variatie aan dennen, mossen en verschillende bessenplanten en struiken. Aan het einde is een boardwalk die naar de zee afdaalt. Het uitzicht is adembenemend en beneden zien we een groepje kleine walvissen (fin whales) zwemmen. Er is ook een rijke verscheidenheid aan vogels. De rijbaan, slingert zich als een lint door het park, met verschillende spectaculaire klimmers en afdalingen, het staat trouwens op verschillende plaatsen aangeduid dat men op de motor moet remmen om verbrande remmen te verkomen. Overal zijn uitkijkpunten met prachtige uitzichten. Vandaag is het zo helder dat we « les Iles Madeleines », op 80 km afstand kunnen zien. Wanneer we door het binnenland naar de andere kant van de Cabot Trail rijden, zien we onderweg nog twee vrouwtjes elanden langs de baan. We maken nog een klein wandelingetje naar een trail met vleesetende plantjes en wilde orchideeën, doch spijtig genoeg zijn die al uitgebloeid.

We vinden een plaatsje aan het strand om te overnachten.

Week 03।09 tot 09.09.2007

We volgen nog steeds de kust richting North Sydney waar we de ferry naar Newfoundland nemen. Deze zijde van de Cabot Trail is minder spectaculair, doch we maken onderweg nog enkele mooie wandelingen en er zijn nog een paar mooie uitkijkpunten.

Op 04।09 nemen we de ferry van North Sydney, naar Port-aux-Basques op Newfoundland. De overtocht duurt 6 uur en we laten Jasmine in de camper, want anders moet ze in een kennel. De camper is haar thuis en daar voelt ze zich veilig en goed. De overtocht verloopt vlot, de zee is rustig, onderweg zien we nog een school "fin whales", en er is een goede film aan boord. Port-aux-Basques is een gezellig mooi stadje, gelegen aan een ruige kust.

We volgen highway 1, die zowat heel Newfoundland doorkruist। Hier en daar verlaten we de highway om mooie schilderachtige vissersdorpjes en de prachtige kust te bezoeken। Het is wel spijtig dat de wegen in Canada alles behalve in goed staat zijn. Men moet voortdurend op z’n hoede zijn voor gaten in de weg. Op vele plaatsen heeft men het nieuwe asfalt gewoon over het oude gesmeten, en dat veroorzaakt scheuren en gaten in het wegdek. Daarbij komt nog dat de vrachtwagens allemaal groot en zeer zwaar geladen zijn en dat er blijkbaar ook geen extra snelheidsbeperking voor hen is. Het is dus heel gewoon dat de vrachtwagens de personenwagens gezwind voorbijsteken. Al dat samen met het gure klimaat in de winter, maakt dat de meeste banen soms in zeer slechte staat zijn.

We rijden verder door tot Gander dat is bijna 500 km highway vanaf Port-aux-Basques, en ons verste punt op Neufoundland.

We doorkruisen het Terra Nova Nat Parc. In het visitor's center is er een "discovery center", waar men uitleg geeft over de fauna en flora in de baai. Wanneer we door het park een wandelingetje maken zien we de grote "jelly fish" (kwallen), waarover o.m. sprake was in het Center. Ze hebben prachtige kleuren en lange tentakels. Er is ook een goed restaurantje, wasautomaten en warme douches, faciliteiten waarvan we dan ook gebruik maken. Overal langs de weg in het park staan bordjes met de waarschuwing voor overstekende elanden, de dieren kunnen tot 600 kg wegen, dus een aanrijding kan je beter vermijden. Overal in Newfoundland zijn de bossen en het hoog struikgewas langs de baan, 10 à 20 m breed verwijderd, zodat men de elanden (mooses) beter kan zien aankomen.

Op 7 september viert Jasmine haar 13de verjaardag en zoals gewoonlijk hebben we dit gevierd met een kipfilet en een speelgoed beestje voor haar en een gebak voor ons.  

 

 

 

 

In Port Blanford begint de Discovery trail. Deze trail omvat het hele Bonavista Schierland. We volgen de kust en houden halt in Trinity, een van de meest pittoreske en historische dorpen van het schiereiland. Alles is netjes gerestaureerd en er staan (weer) drie mooie houten kerkjes, het mooiste is wel de

 

 

St.Paul's Anglican Church, geschilderd in wit, rood en groen, werkelijk een prachtige kleurcombinatie।
De kleuren van de huisjes variëren van wit tot geel en rood en het theater is zelf in lila.







Na de middag wandelen we de Skerwink Trail, die behoort tot de 35 mooiste trails van Noord-Amerika en Europa।

De trail loopt gedurende 5,9 km langs een machtig ruige kust, met duizelingwekkende klippen en een ontstuimige branding en keert dan terug via een bospad. De natuur is er overal overweldigend, we zien er ook mooie paddestoelen en allerlei soorten bessen. We doen bijna 3,5 uur over deze vrij moeilijke wandeling, maar het is inderdaad één van de mooiste wandelingen die we al gemaakt hebben. We zijn zo moe wanneer we terug aan de camper komen, dat we ons maar een beetje verder aan het kerkje zetten om te overnachten. We slapen dan ook als een roos die nacht.

Week 10.09 tot 16.09.2007

We vervolgen onze weg richting Bonavista. Daar het regenachtig is bezoeken we eerst de Ryan Premises, een Canadian Historic Site, gewijd aan alle takken van de visserij, die hier toch wel de voornaamste bron van inkomsten is. Na eerst in de bibliotheek onze mails gelezen en beantwoord te hebben , rijden we eerst naar het Dungeon Park en verder naar de “Cape Bonavista Lighthouse”. Er staat een ijzig koude wind en we maken snel enkele foto's en keren terug naar Bonavista ।





De volgende morgen wandelen we nog wat rond in het dorp en gaan dan naar Elliston (Sandy's Cove). Hier is een geschikte plaats om "puffins" (papegaaiduikers, de clowns van de oceans) te zien.  Op deze rotspunt werden dit jaar in mei, 400 broedparen geteld. Na het broeden vertrekken deze vogels terug naar de open wateren van de oceaan। Alhoewel het eigenlijk al wat laat was, hadden we geluk nog enkele broedparen te kunnen observeren terwijl ze de visjes naar hun hongerige kroost brachten. Het zijn grappige vogels met hun zwart wit verenpak en knalgele snavel, snelle vliegers en behendige duikers om hun prooi tot 100m diep uit de zee te vissen.

We verlaten Bonavista en keren terug via de andere zijde van het eiland. Ook hier is het een aaneenschakeling van bossen, meren, baaien en her en der verspreid enkele typische vissersdorpjes.

We maken nog een paar mooie korte wandelingen, dan kan Jasmine mee, want met haar 13 jaar is ze niet meer zo goed te been en lange wandelingen kan niet meer. Maar ze geniet hier volop, dit is haar klimaat. Jasmine is een Bearded Collie, een herdershond die oorspronkelijk afkomstig is uit Ierland.

In Tickle Cove maken we nog een ommetje naar de Sea Arch, dit is een prachtige boog gevormd door het wassende water van de oceaan op de rotsen. De rode rotsen en het staalblauwe water vormen een prachtig kontrast.



We rijden terug door het Terra Nova Nat Parc richting Gander, waar we de "Road to the Isles" nemen, richting Twillingate. Onderweg stoppen we in Boyd's Cove, waar het Beothuk Heritage Center is. De Beothuk Indianen waren de oorspronkelijke bewoners van dit gebied. Ze leefden een groot gedeelte van het jaar van de visvangst en in de winter gingen ze meer landinwaarts waar ze op de kariboe jaagden. Door de komst van de Europeanen, werden ze van hun rijke viswateren verdreven, en moesten ze zich het hele jaar door terugtrekken in het binnenland, waar niet voldoende voedsel aanwezig was. Ze werden uitgeroeid door voedseltekort en ziektes zoals tuberculose, die de Europeanen met zich meebrachten.

Wanneer we buitenkomen, steekt er een hevige storm op en zoeken we onze toevlucht in het Dildo Run Provincial Park. De camping heeft mooie aparte plaatsen, elke plaats omringd met struiken en voorzien van een bank en barbecue. Er zijn goede sanitaire voorzieningen met warme douches en een wasserij, en we betalen slechts 13 CND (9 euros) voor een nacht. Het park ligt midden in de bossen aan een meer met strandjes. Er zijn maar een zestal plaatsen bezet van de 100, wat een rust.

De volgende dag is de wind geluwd en rijden we richting Twillingate.

 

 

We maken nog eerst een ommetje naar Pike's Arm,

waar een prachtig uitzichtpunt over de baai is en volgen de Hering Neck Drive.

 

 

 

In Twillingate gaan we eerst naar de "Lighthouse". Dit is wel de mooiste vuurtoren die we al gezien hebben. Hij staat op 300 m hoogte bovenop steile klippen. Er is ook een mooi uitkijkpunt, vanwaar men een prachtig zicht heeft over het staalblauwe water van de St Laurence Golf en de oceaan. Tot einde juli kan men hier regelmatig ijsbergen zien, welke vanaf Groenland door de stroming deze richting worden uitgedreven. Het duurt twee à drie jaar voor deze ijsbergen de kust hier bereiken. Enkele jaren geleden is er met zulk een ijsberg zelfs een ijsbeer meegedreven, doch men heeft het dier moeten afmaken wegens te gevaarlijk voor de plaatselijke bevolking. Men kan hem nog zien in één van de musea. Twillingate zelf is een charmant vissersdorpje.

 

 

 

's Nachts wordt het vrij koud, slechts 6°, en zetten we 's morgens voor de eerste maal de verwarming aan.

We keren terug richting Deer Lake via de Hwy 1 en zetten daarna koers naar het Gross Morne Nat Park, de trots van Newfoundland en gelegen aan de rand van de Lone Range Mountains. We nemen eerst de zuidelijke oever, en rijden door de "Tablelands" (de toppen van de bergen zijn afgeplat). De omgeving is ruw, het is een echt steppe gebied met schaarse beplanting. In Trout River komen we aan een prachtige baai.

Er is een onstuimige zee met prachtige branding die tegen de rotsen te pletter slaat. We maken een mooie wandeling langs het strand via de boardwalk (dit is een houten wandelpad) en overnachten in het dorpje aan het plaatselijk museum (gesloten tot volgend seizoen). Het is wel spijtig dat veel bezienswaardigheden reeds gesloten zijn, het toeristisch seizoen is hier duidelijk voorbij.

Fred&Emmy