10.03 tot 20.04.2008 = MYAKKA RIVER STATE PARK tot PADRE ISLAND, VSA

Week van 10.03 tot 16.03.2009

Men vertelde ons dat we zeker het Myakka River State Park moesten bezoeken, dit park valt ons echter tegen, of beter gezegd we denken dat we reeds teveel verwend zijn in de Everglades en Big Cypress. We maken een tochtje met de airboat op het Upper Myakka Lake waar we enkele alligators en waadvogels zien en een ritje per huifkar door de bossen langs de weg die naar een vroegere nederzetting leidt, met een uitgebreide uitleg door de Ranger over de fauna en flora. Daar er de laatste jaren weinig neerslag is gevallen, zijn vele poelen uitgedroogd. We zien echter een moeder alligator met baby's die moedig stand houdt in een bijna uitgedroogde poel tot de kleintjes groot genoeg zijn om in het meer te kunnen overleven. De camping is ook geen succes. Er schijnt een probleem met de generator van de zuiveringsinstallatie te zijn, en midden in de nacht loeit het alarm gedurende zeker twee uur. Bovendien horen we het gerommel van dieren in de vuilnisbakken. die slecht afsluiten. We slapen slecht en verlaten de volgende morgen reeds vroeg het park.

Nadat we een dagje in een bibliotheek aan onze blog hebben gewerkt, rijden we richting Sarasota. We moeten verschillende Wal-Marts en SAM's aandoen om een plaatsje te vinden om te overnachten. In Sarasota County schijnt "overnight parking" overal verboden te zijn. Uiteindelijk vinden we een Wal-Mart waar ondanks de verbodstekens toch enkele campers staan. We hebben geluk, we worden niet weggestuurd maar de parking is zeer lawaaierig.

 

Vandaag bezoeken we Ringling's Ca d'Zan Museum in Sarasota. John Ringling was één van de vijf broers die met het circus fortuin hebben gemaakt. Hij en zijn vrouw Mabel hadden het geld dat zij met het circus verdienden zeer goed belegd. Steeds op zoek naar nieuwe acts voor hun circus maakten ze vele reizen naar Europa en gepasssioneerd door kunst, brachten ze uit Europa een rijke kunstcollectie mee. Ringling, die de grootste particuliere Rubens verzameling ter wereld bezat, liet een speciale Rubens galerij aanleggen. Hier hangen onder meer de Rubens gobelinstudies. Deze enorme olieverfschilderijen met hun briljante kleuren uit 1625, werden gemaakt als voorbeeld voor gobelins besteld door Albrecht en Isabella van Spanje. De andere zalen van het museum zijn verdeeld volgens het land van herkomst van de schilderijen. Er wordt natuurlijk veel aandacht besteed aan de Italiaanse schilderkunst met schilderijen van Titian en Veronese, maar er hangen ook werken van Quinten Matsys, Breughel, Van Dyck, Hals, Velasquez en Franse en Duitse meesters. Er is ook een afdeling gewijd aan Griekse en Romeinse antiquiteiten en een collectie Chinees keramiek.

 

 

 

 

 

 

 

Het is een prachtig museum gebouwd in de vorm van een Italiaans Palazzo met een smaakvol ingerichte tuin met mooie fonteinen en ook hier staat een replica van Michelangelo's David, maar ditmaal naakt.

 

 

 

 

De Ringling's hadden een voorliefde voor Italië hetgeen tot uiting komt in de bouw en de

benaming van hun huis, het "Ca d'Zan" het "huis van John". Het werd volledig gebouwd in Venetiaanse Gothiek met een prachtig marmeren terras met uitzicht op Sarasota Bay 

 

 

 

 

 

 

Het huis is zeer smaakvol ingericht en bevat een groot aantal kunstschatten. Het was destijds het middelpunt van het culturele leven in Sarasota.

 

 

 

 

 

 

Spijtig genoeg hebben zij van het huis niet lang kunnen genieten want Mabel stierf in 1929 slechts enkele jaren nadat het huis voltooid was (1926). Door grote recessie van de jaren 30 moest John Ringling enorme bedragen lenen om zijn kunstwerken en huis te kunnen behouden.Hij stierf in 1936, enkele dagen voor de eerste voorwerpen van zijn verzameling openbaar zouden verkocht worden om zijn schulden te betalen. De Ringling's waren kinderloos en gelukkig had John Ringling in zijn testament al zijn bezittingen overgelaten aan het volk van de staat Florida, welke van dit prachtig domein een museum hebben gemaakt. Op het domein bevindt zich ook het circus museum met allerlei attributen uit het circus.

 

Het meest opvallend is echter het "Howard Bros Cirkus". Howard Tibbals werkte gedurende 50 jaar aan dit 's werelds grootste miniatuurcircus. Het bevat acht circustenten, 152 wagens , 1300 circusartiesten en medewerkers, 800 dieren en 59 treinwagons, alles perfect op schaal nagebouwd in hout. Het Ringling Museum is een aanrader voor diegenen die Sarasota bezoeken.

 

 

 

We verlaten Sarasota en gaan richting Tampa waar we ons bij Lazy Days, de grootste camperverdeler in de Verenigde Staten, laten verleiden door al de prachtige campers en bussen die hier tentoongesteld zijn, en vooral door de prijzen die aanzienlijk lager liggen dan in Europa. Lazy Days stelt 700 personen tewerk, er zijn 273 service bays waar de nodige reparaties worden gedaan of één van de vele snufjes en accessoires kunnen gemonteerd worden. 170 zes-persoons golfcars

staan ter beschikking van het cliënteel om je in een mum van tijd overal op de plant rond te rijden. En de site is enorm, er staan meer dan 1200 motorhomes opgesteld. Het hoofdgebouw is onderverdeeld in straten met kantoortjes waar vriendelijke verkopers je trachten te overhalen om een nieuwe camper te kopen. Geld is "niet" belangrijk, ze hebben zelfs een eigen financieringsdienst. Er is ook een campground met zwembad en whirpool, en 's morgens wordt de krant voor je deur gelegd. Wij worden ontvangen door een vriendelijke receptioniste die ons onmiddellijk vraagt of we gratis bij hen de lunch willen gebruiken. Je kunt er ook ontbijten en gans de dag kun je in het café gratis koffie en frisdrank nemen. Voor diegenen die een dure camper/bus kopen is er zelfs een eerste klasse restaurant voorzien, een soort rijschool om je vertrouwd te maken met het besturen van deze " rijdende huizen" , en zij mogen natuurlijk gratis op de campground verblijven.

 

 

We hebben geen moeite om een keuze te maken, onze keuze is een Itasca Suncruiser met ingebouwde open haard voor 186.000 $, maar we besluiten toch maar onze Europese camper te houden want die verbruikt slechts 13 l. per 100 km en die Amerikaanse verbruiken algauw 25 tot 30 l. per 100 km. Vroeger was dit in de USA geen probleem, maar tegenwoordig gaat de benzineprijs ook hier flink de hoogte in. In de store kopen we twee ligstoelen en twee nieuwe batterijen voor het woongedeelte.

Week van 17.03 tot 23.03.2008

Drie dagen camper in camper uit is wel vermoeiend en we besluiten om enkele dagen uit te rusten op Lemora campground. De campground is vooral bewoond door gepensioneerden en er worden dan ook talrijke activiteiten, zoals barbecues, geleide wandelingen, bingo namiddagen enz. ingericht, die overigens veel succes kennen. De oudjes gaan vroeg naar bed, en na 22.00 h is het muisstil op de camping. Opvallend in de USA is wel dat iedereen vroeg naar bed gaat, zelfs in de vakantie, maar het zijn allemaal vroege vogels. Op de campground zijn speciaal drie straten voorzien voor mensen met honden. Achter de campground is een groot weiland waar we 's morgens twee kraanvogels met twee kuikens zien. De volwassen kraanvogels zijn grijs met een rode kop, terwijl de kuikens een bruine vederdons hebben.

 

 

 

 

We rijden verder richting Tarpon Springs.

Dit stadje is gesticht door Griekse emigranten die zich vooral bezighielden met de sponzenvisserij. Het heeft nog steeds een Grieks karakter behouden dankzij de mooie Grieks-Orthodoxe kerk, maar vooral door de talrijke Griekse restaurantjes en winkeltjes met klinkende Griekse namen, en geschilderd in typische kleuren, wit en lichtblauw. Wij gaan een lekkere Moussaka en Gyros eten in één van de restaurantjes, en bij de Griekse bakker met zijn overheerlijke patisserie

, kopen we enkele gebakjes.
We hebben ondertussen drie fantastische maanden in Florida doorgebracht, maar nu houden we het eigenlijk een beetje voor bekeken. We nemen de highway die ons in 2 dagen 450 km verder naar de grens met Alabama brengt.

Wij rijden via de kustweg naar het Gulf State Park waar we een weekje willen uitrusten. De kustweg is gelegen tussen de Golf van Mexico en de Intercoastal waterway. De kant langs de Golf van Mexico is volgebouwd met hoge appartementsgebouwen en casino's, men wil er hier duidelijk een drukbezochte vakantiestreek van maken. Het is allemaal nieuwbouw na de ravage van Katrina en Yvan, en er wordt nog druk verkavelt. Langs de zijde van de Intercoastal waterway staan nog typische huisjes en villa's met natuurlijk ieder een steiger aan de deur voor het meren van hun boot. Het is een schilderachtig geheel. De hagelwitte stranden steken mooi af tegen het turkoois blauwe water van de Golf Van Mexico. De stranden zijn enkel te bereiken via boardwalks om de vegetatie in de duinen te beschermen.

In het Gulf State Park is een enorme camping met 469 plaatsen en 11 sanitaire gebouwen, doch alles is netjes in percelen verdeeld van slechts een 20tal campers. Spijtig genoeg is ook het park zwaar geteisterd door de orkanen, en de afgeknotte boomstammen staan er maar troosteloos bij. We nemen een optie van 7 dagen op de camping en krijgen één dag gratis.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We benutten deze week om onze camper eens grondig van binnen en buiten te reinigen, dat was dringend nodig na 9 maanden toeren door weer en wind. Er moeten ook enkele klusjes worden gedaan, nl onze buitendouche (om de hond te wassen) is kapot, en die moet gerepareerd worden. Natuurlijk zijn de Europese koppelingen niet dezelfde als de Amerikaanse, en moeten we verschillende winkels doen alvorens we de gepaste stukken vinden. Verder moeten we een oplossing zoeken om de nieuwe batterijen die we gekocht apart op te laden. De batterijen hebben meer amperage dan diegene die we hadden. Onze bedrading is hiervoor niet voorzien, en wordt warm als we lange afstanden rijden. Na een beetje zoeken, wordt dit ook opgelost. Bij één van de camperdealers zien we een mooie tweedehands Winnebago Aspect met twee slides, die ons had kunnen bevallen. Maar ook hier weer het probleem van het verbruik en veel leefruimte maar weinig bergruimte dus, we doen maar verder met onze eigen camper.

 

 

Wij brengen een bezoekje aan het Naval Aviation Museum in Pensacola. Dit is de thuisbasis van de Blue Angels, te vergelijken met onze Rode Duivels.

 

 

 

Wanneer we terugkomen van Wal-Mart vinden we een briefje tussen onze ruitenwisser van Amerikanen die ook hun huis verkocht hebben en in hun camper wonen. Ze willen graag inlichtingen over Europa. We nemen met hen contact op en ze komen ons volgende dag op de camping bezoeken. Bij een gezellige babbel en een kop koffie wisselen we onze ervaringen uit. Zij vertellen ons over Escapees RV club, waarvan zij lid zijn. Dit is een club van mensen die zoals wij meestal in hun camper leven en rondtoeren. De club is gevestigd in Livingston, Texas, en het lidmaatschap geeft je een wettelijk adres in Texas. De club heeft ook verschillende campgrounds en een mailservice, dwz je hebt een mailbox en ze kunnen, op simpele aanvraag, je post overal in de USA/Canada en Mexico nasturen. Dit is ook voor ons interessant, want voor veel zaken is een adres in de USA toch wel nuttig. We besluiten via Livingston te rijden voor verdere inlichtingen.

 

Week van 24.03 tot 30.03.2008

Nadat we de vorige dag Jasmine gewassen en geborsteld hebben en de was gedaan, vertrekken we richting Mississippi. We hebben de indruk dat in dit gedeelte van Mississippi de mensen een beetje als gekken rijden, en nadat we enkele "stuntrijders" over de parking van Wal-Mart hebben zien scheren, besluiten we maar de nacht door te brengen in Shepard State Park, mooie plaats, maar het krioelt er van de bugs (kleine vliegjes) en muggen en 's nachts lijkt het erop of de trein door de camping rijdt. Komt nog bij dat in de USA zelfs als de slagbomen gesloten zijn, de treinen aan elke overweg minstens drie keren fluiten, ook ’s nachts. Safety and prevention for all.

De volgende dag rijden we langs de Gulfcoast naar Biloxi. Biloxi was gekend voor zijn drijvende casino's. Deze werden alle vernietigd door Katrina, en de casino's zijn nu ondergebracht in de nieuwgebouwde hotels. Overal langs de kust zie je nog de ravage van Katrina. In een dorpje zien we de spits van een kerktoren die gewoon tegen de grond staat en we zien veel mensen die nu in een camper wonen naast het puin van hun huis. Bijna alle huizen langs de kust werden weggeveegd en de wederopbouw verloopt moeizaam door de nieuwe strenge reglementering. Men doet echter alle moeite om het toerisme te herstellen en overal staan platen waarin ze zich excuseren voor het ongemak en de rommel. De weg loopt kilometers lang langs hagelwitte stranden.


Wanneer we de staat Mississippi verlaten gaan we nog even langs het Visitor Center  in Iberville gelegen in een prachtig gebouw in koloniale stijl met een mooi aangelegde tuin waar alhoewel het pas maart is, de azalea's volop in bloei staan.

 

 

 

 

 

We bereiken New Orleans via de brug over Lake Pontracha. Het is een dubbele brug van 29 miles (46 km) lang. Wanneer men in het midden van de brug staat, kan men geen van beide oevers zien. We moeten slechts 2 dollars tol betalen. We hadden gepland in Bayou Segnette State Park te overnachten en van daaruit met het openbaar vervoer New Orleans te bezoeken, maar het park is volzet en men stuurt ons 28 miles (45 km) verder naar het volgende State park nabij Chalmette. We rijden meestal door arme zwarte wijken en ook hier is nog veel schade van Katrina te zien.

Nochthans zijn het schilderachtige buurten,

geen enkel huis is hetzelfde, de meeste zijn geschilderd in vrolijke kleuren en er lopen heel wat kleurrijke figuren rond. 

 

 

 

 

 

 

De volgende dag regent het en we blijven maar een dagje op de camping.

De zondag is het terug prachtig weer en we bezoeken New Orleans. Daar we reeds in 2000 in New Orleans waren en de stad sinds Katrina geen al te beste reputatie heeft, besluiten we de stad per camper te bezoeken. Bij het binnenkomen van de stad rijden we voorbij de Superdome waarin talrijke slachtoffers na Katrina een onderkomen hadden gevonden. Natuurlijk rijden we door de French Quarter met zijn typische huizen met smeedijzeren balkons vol met bloemen. We rijden door Bourbon Street, waar ondanks het zondagmorgen is, de meeste bars en kroegen open zijn en al veel klanten trekken.

Het is werkelijk een bonte mengeling, naast de Voodoo Shop van Marie Laveau, de koningin van de Voodoo, hangt de foto van Chevarra, reklame voor Cubaanse sigaren. Aan de French Market waar het vergulde standbeeld van Jeanne d'Arc staat, zijn al de terrasjes volzet en er heerst een vrolijke drukte. Via Decatur Street komen we aan Jackson Square, bekend om zijn mooie St.Louis Cathedral

en vooral door de gezellige sfeer met de amateur jazzbandjes die hier gans de dag het publiek animeren. Hier is duidelijk niets meer merkbaar van de verschrikkelijke ramp van 2005, en het toerisme floreert nog beter dan voorheen.
Dit verandert echter wanneer we Canal Street nemen. Dit was een van de mooiste straten van New Orleans, bekend voor zijn statige huizen en vooral voor de "streetcar" uit het boek van Tennessee Williams "A Streetcar named desire". Hier staan nog veel beschadigde huizen en op het einde zien we onder een brug een tentenkamp. Hier leven de minst gefortuneerden, meestal zwarten, die alles verloren hebben tijdens de orkaan en geen middelen hebben om een nieuw leven op te bouwen. Het is schrijnend deze armoede in zulk een welvarend land. Aan het eind van Canal Street komen we aan één van de talrijke nieuwe kerkhoven die nodig waren om de vele slachtoffers te begraven. Op dit kerkhof staan prachtige praalgraven, die blijk geven van het belang dat sommigen hechten aan het leven na de dood. Ik denk dat ze soms meer kosten dan een huis.

 

Het is vandaag mijn verjaardag, en ik ben al een beetje veramerikaniseerd en kies voor een MacDonald (Big Mac met frietjes). En het heeft nog lekker gesmaakt ook.

 

We laten New Orleans achter ons en begeven ons naar de plantages. Wanneer we bij de Laura Plantage aankomen is het bijna sluitingstijd en we mogen niet meer binnen. Laura's Plantage is een creoolse plantage, met een mooie tuin vol prachtige bomen en bloemen, vooral kleurrijke amaryllissen, die hier zomaar buiten in de volle grond staan. We hadden de plantages reeds in 2000 bezocht. Laura's Plantage is de geboorteplaats van de Brother Rabitt verhalen.

 

 

 

 

 

 

We rijden dan maar door naar Oaks Alley Plantage.

 

 

 

 

 

De plantage dankt zijn naam aan de 28 Amerikaanse eiken die 300 jaar geleden aan beide zijde van de oprijlaan werden gepland. Deze 28 eiken staan er nog steeds en zijn ondertussen schitterende bomen geworden en worden dan ook met de beste zorgen omringd. De plantage en vooral de eiken dienden als decor in verschillende speelfilms.

Om het huis te bezoeken zijn we ook te laat (geen zorg we hadden het reeds in 2000 gezien), maar we mogen tegen halve prijs wel in de mooie tuin rondwandelen en op de (rustige) grote parking overnachten.

 

 

 

We maken nog een flinke wandeling met Jasmine langs de boorden van de machtige Mississippi

waarvan de oevers beschermd worden door een dubbele dijk. Het is er heerlijk.


Week van 31.03 tot 06.04.2008

Wij rijden via de Hwy 1 voorbij Bâton Rouge - de hoofdstad van Louisiana, richting Henderson. Het personeel van het Visitor Center is zeer vriendelijk en we krijgen een uitgebreide uitleg over de streek. We kunnen op hun parking op Internet, en we blijven daar te lang hangen en geraken 's avonds pas tot Lake Martin. We vinden er een zeer rustig plaatsje aan de oevers van een bayou (moeras) en 's nachts horen we de geluiden van de dieren die in de swamp leven.

Wanneer we langs Moore swamp rijden zien we talrijke vogels,   waaronder de prachtige Great White Egrets en de Roseate Spoonbills. Later vernemen we dat dit een beschermd broedgebied is voor talrijke vogelsoorten. We maken een tocht met een bootje met gids in de bayou en zien o.a. een indigo slang, het nest van een Yellow Crowned Night Heron met kuikens erin, een barred owl

 

 

 

 

 

 

 

en natuurlijk alligators

 

 

 

 

 

 

 

 

en schildpadden. Het is werkelijk fantastisch om door te dringen in de wereld van de bayous, en er de rijke flora en fauna te ontdekken.

In St.Martinsville staat de Evangeline Oak, die het weerzien symboliseert van Evangeline, de heldin uit de Longfellows Epos, met haar geliefde engel Gabriël. Dit is het verhaal van de Acadiens die in 1755 door de Britten uit Nova Scotia en New Brunswick verdreven werden en hier in de bayous van Lousiana een nieuw bestaan opbouwden.

We rijden verder richting Avery Island, waar de wereldberoemde Tabascofabriek is gevestigd, gesticht door McIllhenny begin van de 19de eeuw. We gaan de fabriek bezoeken, waar de Tabasco nog steeds vervaardigd wordt volgens een recept dat meer dan een eeuw oud is. De fabriek is gelegen in een prachtig domein met een mooi aangelegde tuin met prachtige natuurlijke vijvers. Spijtig genoeg zijn de azalea's en rododendrons reeds uitgebloeid.

 

 

 

 

 

 

 

We kunnen met de camper door het park rijden tot aan Bird City. E.A. McIlhenny, één van de zonen van de stichter van de Tabasco fabriek was een verwoed natuurliefhebber. Hij bouwde Bird City, een beschermd gebied voor de Snowy Egrets die op het einde van de 19de eeuw met uitsterven bedreigd werden, door het ongebreideld gebruik van hun veren voor hoeden en andere modegrillen. Momenteel nestelen zo’n 20.000 Snowy Egrets en andere watervogels op speciaal voor hen gebouwde platforms. Het is er een drukte van belang vooral nu tijdens het broedseizoen. Er zitten veel vogels verleidelijk met hun veren te wuiven en te pronken in de hoop een partner te strikken.

Er zijn ook al talrijke nesten met kuikens.

 

We hebben het moeilijk om hier in de USA lekker brood te vinden. Bij de Hot French Bakkery in Jeannette schijnen we lekkere baguettes te kunnen kopen. We maken een omweg van 50 km, doch de broden lijken wel op baguettes maar daar houdt de gelijkenis op. Het zijn eerder Amerikaanse baguettes.

We houden nog even halt bij het Welcome's Center in Vinton op de grens van Louisiana en Texas. Hier staat duidelijk alles in het teken van alligators en piraten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij het binnenkomen van Texas zien we dat de wegen in zeer slechte staat zijn en de chauffeurs vooral van vrachtwagens, rijden als cowboy’s.

In Livingston nemen we verdere inlichtingen over de Escapees RV club, en we laten ons onmiddellijk inschrijven. Er is ook een campground verbonden aan het hoofdkantoor, waar we enkele dagen blijven. Er worden door de club allerlei activiteiten ingericht. De eerste avond is er een etentje eigenlijk meer een gezellig samenzijn om met andere clubleden kennis te maken. Vele Escapeers zien elkaar weer wanneer ze de winter in het Zuiden van de USA doorbrengen. We worden onmiddellijk op sleeptouw genomen door Lucille en Jim. Elke dag worden de nieuwe leden voorgesteld, en Lucille heeft stiekem verteld dat het Fred zijn verjaardag is, en er wordt door het hele gezelschap voor hem gezongen. Het ontbijt ’s morgens bestaat uit 2 pancakes met een Hamburger, al dan niet met stroop (Hamburgers met stroop ?). ’s Avonds richt de club een « social hour » in. Dames vrijwilligsters uit te club hebben diverse soorten soep gekookt. Met een bonnetje (5 voor 5 $) mag je overal gaan proeven. De opbrengst gaat dan naar een liefdadigheidswerk van de club. De dames kunnen ook lid worden van Red Ladies. Alle Red Ladies van boven de 60 dragen een lila blouse en een rode hoed. De mannen noemt men ROMEO’s - retired old men eating out. De zondagavond richt de club een "Ice fest" in. We kunnen proeven van diverse soorten ijsroom met diverse sausen en dit alles voor 0,75 $. Fred die gek is op ijsroom, wil natuurlijk van alles proberen, maar de porties zijn enorm, en hij moet het al na enkele smaken opgeven.

We hebben ondertussen 75.750 km gereden en onze voorremmen zijn versleten. Gelukkig hebben reserve remmen uit Frankrijk meegenomen. We profiteren er tegelijk van om onze olie te verversen en het chassis te laten smeren.

Nu we een adres in Texas hebben trachten we een Amerikaans rijbewijs te bekomen. Bij de DMV (dienst voor rijbewijzen en inschrijving van voertuigen) vertelt men ons echter dat je in Texas moet kunnen bewijzen dat je minstens 1 jaar in de USA kunt verblijven en Immigration geeft (na 9/11) telkens slechts zes maanden. Dus we moeten het in een andere staat proberen, iedere staat heeft hieromtrent zijn eigen reglementering.

Wanneer we de zondag een fles wijn willen kopen, blijkt dit een probleem te zijn. Zondag voor 12.00 h. kan men in verschillende staten in de USA geen alcohol kopen, « it’s the day of the Lord ». Wanneer we om 11.45 h met onze wijn aan de kassa komen, kunnen we hem gewoon niet betalen, de scan aanvaardt geen alcohol voor 12.00 h., alcoholvrij bier gaat nog juist. De wetgeving op de verkoop van alcohol is heel verschillend in de USA/Canada. In sommige staten moet je naar speciale "liquor shops" gaan, in andere staten kun je ’s zondags voor 12.00 h. geen alcohol kopen en in andere staten zijn alle winkels/supermarkten open behalve de drankwinkels. In Utah (mormonenstaat) is de verkoop van alcohol en sigaretten helemaal verboden, met uitzondering van enkele restaurants. Nergens in de USA mag er alcohol of sigaretten verkocht worden aan personen onder de 21 jaar, en op je ticket staat duidelijk dat de kassierster het gecontroleerd heeft. Wij hebben slechts éémaal ons paspoort moeten tonen, zagen we er die dag zo goed uit ? Men gaat zelfs zover dat een kassierster die geen 21 jaar is, geen alcohol mag intikken, ze moet hiervoor een collega of verantwoordelijke roepen. Af en toe is het toch een beetje te gek.

We moeten op 1 mei de USA weer voor enkele dagen verlaten, en ditmaal gaan we naar Mexico. We hebben hiervoor een Mexicaanse verzekering nodig die we via Escapees kunnen afsluiten. 1 jaar verzekering tegen derden = 60 $. Onze Amerikaanse verzekering dekt onze eigen schade.

Week van 07 tot 13.04.2008

We verlaten Livingston en begeven ons via Houston terug naar de Gulfcoast.  We nemen de kustweg tussen de Golf van Mexico en de Intercoastal Waterway richting Galveston.

Overal zijn mooie inlets (kanalen tussen de Golf van Mexico en de Intercoastal Waterway) en het is niet moeilijk 's avonds een mooi plaatsje aan deze inlets te vinden om te overnachten.Talrijke watervogels die langs het kanaal staan te vissen houden ons hier gezelschap.

 

 

Aan Port Bolivar moeten we de Bay van Galveston oversteken. Geen nood een gratische ferry brengt ons in 20 minuten naar de overzijde.

Door heel Galveston loopt een mooie strandboulevard met talrijke pieren die zee

steken. Het was zelfs mogelijk om met de auto over het strand te rijden.

 

 

 

Galveston heeft ook talrijke mooi gerestaureerde Victoriaanse huizen

en het is aangenaam om er rond te wandelen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Spijtig genoeg wanneer ik dit stukje blog schrijf (25.04.2009) heeft orkaan Ike hier lelijk huis gehouden en veel schade aangericht.

 

Voorbij Galveston is de kust bezaaid met ressorts met prachtige beachhouses. Aan de ene kant van de baan mooie beachhouses en aan de

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

andere kant koeien en paarden, we zijn niet voor niets in Texas. Vele huizen zijn gebouwd op palen om de bewoners tegen overstromingen te beschermen.

Wij begeven ons richting Magnolia Beach. Alhoewel er een campground is, die trouwens niet aan het strand gelegen is, verkiezen de meeste mensen een gratis plaatsje op het strand, onze buur staat er reeds 5 weken. Ondanks de frisse zeebries, hebben we prachtig weer, en we besluiten twee dagen uit te rusten en te genieten van de zon, zee en strand. Het is een echt vissersparadijs en 's morgens ontbijten we in gezelschap van dolfijnen, pelikanen, verschillende soorten meeuwen en andere shore birds.

 

 

 

 

We vervolgen onze weg richting Aransas National Wild Refuge. Door het park loopt een 25 km autotocht, die je langs verschillende uitkijkpunten en wandelpaden voert. Vanop de Observation Tower heb je een mooi zicht over de grasslands welke tot aan de San Antonio Bay reiken. We spotten er alligators en verschillende soorten oeverlopers, en in de eiken/redwood bossen zien we herten, wasbeertjes en prachtige vlinders. Dit is nog een ongerept stukje natuur.

 

 

 

 

 

 

's Nachts overnachten we in Rockport aan de lokale bibliotheek en zoals je op de foto ziet mag je er niet gewapend of met een sigaret
binnen.

Onderweg naar Estes, zien we in een pond een groepje Roseate Spoonbills. Deze vogels lijken een beetje op flamingo's maar ze danken hun naam aan hun lepelvormige bek en aan hun roze kleur.

 

 

In Estes heeft men ons verteld is een goed restaurant en dat willen we natuurlijk proberen. Bij Big Fisherman's nemen we een lekkere Broccolisoep met kaas en een visschotel en per persoon krijgen we 4 gebakken oesters, een tiental grote garnalen, 2 soorten vis, een grote kreeftenstaart, een bloemkool gratin en aardappel in de schil.. Wij nemen daarbij twee frisdranken en dit alles kost ons 21,93 $ voor ons beiden.

Wij rijden verder naar de ferry die ons naar Port Aransas brengt. De ferry is hier ook weer gratis en een vijftal ferries varen gedurig over en heen tussen het vasteland en Mustang Island. Alhoewel Port Aransas er heel toeristisch uitziet, is er toch mogelijkheid om op het strand te overnachten. Het kost slechts 10 $, maar het is even duur voor 1 nacht als voor een heel jaar. Voor 12 $ mag je namelijk een heel jaar op al de stranden van Port Aransas overnachten. Uiteindelijk besluiten we verder te rijden, want de stranden zijn niet erg proper en het sanitair laat te wensen over. Er is een plaatsje in Mustang State Park. De campground is mooi gelegen in de duinen en we hebben wel 50 amps maar ook hier kan het sanitair best een opknapbeurt gebruiken. We hebben de indruk dat de Gulfcoast van Texas niet zo netjes is als de rest van de US, de Mexicaanse invloed is hier reeds duidelijk merkbaar. We maken nog een mooie wandeling langs het strand met Jasmine, maar daarna hebben we een half uur nodig om de zaadbollen uit haar pels te plukken.

 

Week van 14.04 tot 20.04.2008

 

Via de 15 km lange J.F.Kennedy Causeway komen we via een mooie strandboulevard met prachtige villa’s en tuinen in Corpus Christi. Daar het verschrikkelijk waait, blijven we enkele dagen in Corpus Christi om aan de bibliotheek te internetten en aan onze blog te werken. We hebben een goede overnachtingsplaats gevonden aan een school en gaan vandaar de stad bezichtigen.

 

 

 

 

 

Corpus Christi is een heel moderne stad met vele "sky-scrapers" en is één van de snelst groeiende steden in Texas dankzij zijn diepzee haven, en militaire aanwezigheid die wordt benadrukt door het vliegdekschip US Lexington dat hier gemeerd ligt. Wanneer men echter de moeite doet de stad een beetje naderbij te bekijken, ziet men nog vele huizen en kerkjes met een Mexicaans/Spaanse invloed.

Na enkele dagen verlaten we Corpus Christi en gaan richting Padre Island National Seashore. Padre Island National Seashore maakt deel uit van een 110 km lange lagune die zich uitstrekt van Corpus Christi tot de Mexicaanse grens. Het is het langste stuk onbezoeld strand langs de oceaan in heel de US. De kilometers lange witte stranden langs de Golf van Mexico zijn een beschermd gebied voor de bedreigde Kemp Ripley Zeeschildpad en er leven duizenden strandvogels en pelikanen.

 

We gaan eerst naar het Malaquite Beach Visitor Center. Het is middag en veel schoolkinderen zitten er hun boterhammetjes te eten. Dit trekt veel meeuwen aan, die zelfs zo stoutmoedig zijn dat ze de boterhammen uit de broodtrommeltjes zouden stelen. Op de parking krioelt het trouwens van de meeuwen, het zou een goed decor zijn voor de film « The Birds » van Hitchcock.

Er zijn twee mooie campgrounds op Padre Island. Een ligt aan een binnenzee en wordt vooral gebruikt door surfers, de andere ligt in de duinen vlak aan het strand. We boeken er voor enkele nachten want het is een prachtige plaats met uitzicht op zee en goed sanitair. Er waait een stevige wind en we genieten van de enorme golven die op het strand beuken.

 

We maken enkele mooie wandelingen met Jasmine langs het strand waar talrijke shore birds zich te

 

 

 

 

 

 

goed doen aan het zeebanket en ’s avonds laat gaan we naar de Ghost Crabs zien, die vooral ’s avonds boven de grond komen. Ze zijn echter zo snel dat het moeilijk is ze op foto vast te leggen. Op het strand liggen ook mooie blauwe kwallen, de Portuguese-Man-of-War genaamd. Men kan beter niet op ze trappen want ze zijn zeer giftig. Bij een Beach walk vertelt de ranger ons dat er ook Sea Hares zitten, kwallen die inkt spuiten zoals een octopus en waarvan de zeer dunne tentakels wel 23 meter lang kunnen worden.

 

De volgende dag gaan we onder leiding van een ranger gewapend met verrekijkers en fototoestel, vogels spotten. Ook hier geldt weer "safety first" en we krijgen allemaal een oranje vest aan. We zien verschillende prachtige vogels, doch het gaat allemaal een beetje snel en we kunnen geen goede foto's maken. Op een strandje van één van de ponds zien we een enorme Eastern Diamondback Rattlesnack. Ze is zeker wel zo dik als een forse mannenarm en wel 2 m lang. Deze slangen zijn zeer giftig, maar ze is evenmin geneigd om ons te ontmoeten en verdwijnt snel in het struikgewas. Ze vallen slechts aan wanneer ze zich bedreigd voelen.

We vinden het zo goed op Padre Island dat we besluiten nog een dag langer te blijven. We hebben ondertussen nieuwe buren en ze hebben een grappig hondje, merk onbekend, maar hij heeft wel een hele garderobe. Tweemaal per dag zien we hem met een andere outfit.
Met spijt in ons hart verlaten we Padre Island, maar we moeten verder want binnen 10 dagen moeten we weer voor enkele dagen de US uit en gezien het de eerste maal is dat we naar Mexico gaan willen we enkele dagen reserveren voor onvoorziene omstandigheden. We rijden door naar McAllen/Phar, waar we de grens willen overgaan.

 

 

Fred&Emmy