17.09 tot 14.10.2007 = NEWFOUNDLAND Canada tot QUEBEC

Week van 17.09 tot 23.09.2007

In het Gross Morne Nat Parc (in Newfoundland) moeten we langs dezelfde weg terug, maar het is nu stralend weer en met de zon ziet het landschap er helemaal anders uit. We gaan eerst naar het Visitor Center, dat gelegen is de op de noordelijke oever van Bonne Bay. Het is spijtig dat dit Visitor Center zo ver in het park ligt, want nu missen we enkele mooie wandelingen, zoals de "Tableland Trail" en de "Green Garden Trail" gelegen op de zuidelijke oever, waar we gisteren waren. We kunnen natuurlijk niet alle trails wandelen. Aan de Lighthouse in Rocky Harbour hadden we een wandeling met Jasmine gepland, maar toen we uitstapten zagen we een mooie rode vos aan de kant van de weg zitten die zich gewillig aan alle kanten liet fotograferen, doch daardoor vonden het voor Jasmine een beetje te gevaarlijk. In Rocky Harbour overnachtten we aan het haventje naast het kerkhof. Bij sommige graven staan er lichtjes, heel merkwaardig, zouden de doden hier soms bang zijn voor het donker? In de US en Canada zijn de kerkhoven wel minder luguber als in Europa. Over het algemeen zijn het kleine zerkjes of zelfs maar naamplaten in een groot grasveld of park. Ze zijn dikwijls midden in het dorp geïntegreerd, in een woonwijk, naast een speeltuin of bezienswaardigheid. Het toont veel minder "dood".

's Morgens vroeg halen we onze ticketten op voor een boottocht op de Western Brook Pond, dit is een fjord ontstaan door het smelten van een gletsjer in de laatste ijstijd. We moeten eerst een mooie wandeling maken van 3 km alvorens we aan de boot komen. Onderweg staan overal bordjes met uitleg over de plaatselijke flora en fauna. Spijtig genoeg zien we echter geen dieren. Het is nog niet koud genoeg en er is nog voldoende voedsel in de bergen, zodat de dieren zich niet zo gemakkelijk laten zien. Daarbij komt nog dat de bossen en het struikgewas soms zo dicht zijn, dat het best kan zijn dat je er rakelings voorbijloopt en zij ons zien, maar we hen niet. In elk geval, bij een eventuele ontmoeting hebben zij wel voorrang, doe zoals een gids ons aanraadde "ga uit de weg en laat ze rustig voorbijgaan, dan doen zij ook niets. Het is hun tehuis en wij zijn de bezoekers." De fjord is een prachtig ruw landschap. De steile wanden hebben een hoogte van 700 m. en verschillende watervallen storten zich in de fjord. Bij één der watervallen hebben we door de inval van het zonlicht een regenboog en waar het water het meeroppervlak raakt, heeft het een lichtgevende lichtblauwe kleur. Het water is 165 m diep en ijskoud. Men waarschuwt trouwens bij de afvaart dat men best niet in het water kan vallen. In het gedeelte buiten de fjord ligt het water redelijk woelig, en daar het water door de hoosgaten over het dek spoelt eindigt menig passagier met natte voeten of een natte rugzak. Op de boot zijn enkele "hikers" (trekkers), die op het einde van de fjord aan land gaan en een tocht van 3 dagen door dit ongerept stuk natuur gaan maken. Ze zijn vergezelt van een gids, want er zijn geen paden aangegeven en daar de weersomstandigheden snel kunnen veranderen, zou dit op eigen houtje veel te gevaarlijk zijn.

In het Gross Morne National Park zijn ook veel riviertjes waar zalm in zit. Zoals bekend zwemmen de vissen stroomopwaarts om terug te keren naar hun geboortegrond, om te paaien. Dat ze hiervoor soms zeer moeilijke hindernissen

moeten overwinnen, kunt je wel best zien aan bvb de enorme Torrent River Falls.

Juist buiten het park ligt het Arches Provincial Park, genaamd naar de twee grote bogen uitgesleten door de branding.








We rijden verder langs de kust naar Port aux Choix. In het Visitor Center is een tentoonstelling en film over de Dorset en Groswater Eskimo's en Archaic Indians die hier achtereenvolgens leefden. De eskimo's in de koude en de Indianen in de meer gematigde periodes.

Het weer is terug omgeslagen, het is koud en guur. We vervolgen onze weg langs de kust naar St. Barbé, waar we de volgende dag de ferry naar Labrador zullen nemen.

We hebben ondertussen kennis gemaakt met een echtpaar uit de buurt van Ontario. We zijn ze al een paar keer tegengekomen op onze tocht, en al pratend maken we de overtocht naar Labrador. Ze hebben ons uitgenodigd om hun een bezoekje te brengen als we in de buurt van Ontario komen, we hebben trouwens al een heleboel adressen. De openheid, de gastvrijheid en de behulpzaamheid van de mensen zowel in de Verenigde Staten als in Canada, is voor ons een zeer prettige ervaring. Dit is trouwens een gevoel dat we delen met de meeste Europeanen die we onderweg tegenkomen. Als we ergens stoppen, vraagt men algauw vanwaar we komen, en hoe en waarom we de camper uit Europa meegebracht hebben, hoelang we blijven en wat onze reisplannen zijn. Gewoonlijk volgt er dan een "waw, welcome, enjoy your stay and have a safe trip". Ze vragen dit niet uit bemoeizucht, maar eerder uit interesse.

De ferry gaat van St.Barbé naar Port Sablon, dit ligt in de provincie Quebec. Als men in het dorp links afslaat loopt de weg na 70 km gewoon dood. Daarachter houdt de bewoonde wereld op. De verdere kustdorpen zijn enkel te bereiken per boot of in de winter per snowmobil. Dit is trouwens een veel gebruikt vervoermiddel in Newfoundland en Labrador, er zijn zelfs speciale trails voorzien. Wanneer men rechts afslaat komt men na 1 km in Labrador, in l'Anse-au-Clair. Hier is een kerkje omgebouwd tot Visitor Center. We wilden daar inlichtingen nemen over ferry's en de staat van de weg naar Cartwright/Goose Bay,en het vrachtschip naar Nain (eskimo's). Doch het Center is gesloten, dus moeten we verder rijden naar het volgend Visitor Center, 80 km verder, in Red Bay. Hier houdt de geasfalteerde weg op en moet men verder over onverharde weg wil men richting Cartwright rijden. Daar we rekening moeten houden met de weersomstandigheden om nog verder naar het noorden te gaan, moeten we hier beslissen wat we gaan doen. We wisten al dat het 800 km "gravel road" (onverharde weg) was, doch wilden zien wat dat eigenlijk inhield. We proberen een stukje van deze weg, doch keren op onze passen terug. Het is te gevaarlijk voor onze banden en de voorruit, een nieuwe voorruit zou uit Frankrijk moeten komen, dus...(ja Dirk, we weten het, Citroën was misschien niet zo'n goed idee) We komen in Red Bay ook nog een koppel tegen, die al na 200 km twee banden stuk hadden gereden. Dus met spijt in ons hart, beslissen we de eskimo's voor dit jaar maar te vergeten. We willen trouwens volgend jaar naar Alaska, daar zullen ook nog wel eskimo's zijn, de wegen zijn daar waarschijnlijk beter en we kunnen ons dan beter voorbereiden.

We bezoeken in Red Bay het "Basque Whalers Heritage Center". Dit is gewijd aan de vissers die in het jaar 1550 uit het Baskenland voor de walvisvangst naar Labrador kwamen. Een gedeelte vestigde zich hier en er ontstond een bloeiende handel in walvistraan, die naar Europa verscheept werd om o.a. gebruikt te worden als brandstof voor de verlichting en de al wat ouderen zullen zich natuurlijk wel het lepeltje levertraan voor de gezondheid herinneren. Die nacht steekt er een verschrikkelijke storm op, en hoewel we een beschut plaatsje hadden gevonden, schudde en rammelde de camper langs alle kanten en van slapen kwam weinig in huis. De wind zorgde echter voor een stralende sterrenhemel.

De volgende morgen keren we terug richting Blanc Sablon. We rijden door een schitterend heuvellandschap, getooid in prachtige herfstkleuren en doorsneden door woeste rivieren. Hier in Labrador is de Indian Summer al begonnen. De bodem is bedekt met allerlei soorten mossen en roodgekleurde varens en bessen. De bomen krijgen prachtige kleuren, geel tot rood oa. de berken en vooral de esdoorns (het blad in de Canadese vlag). De kleuren zijn bijna lichtgevend. We maken nog een korte wandeling langs de Saint Amour Lighthouse, een van de hoogste vuurtorens in Canada. Het intérieur is hier volledig gerestaureerd. Er staat een mooie kast, welke de vuurtorenwachter uit wrakhout heeft gemaakt als huwelijkscadeau voor zijn vrouw ('t hoeft niet altijd een wasmachine of strijkijzer te zijn).

Daar er slechts twee overtochten per dag zijn, moeten we in St.Barbé overnachten. Als Emmy het ticket voor de overtocht koopt, krijgen we automatisch een ticket " 2 personen ouder dan 65 jaar", ziet ze er dan toch al zo oud uit?

Daar we nu toch wat tijd op ons schema over hebben, besluiten we nog verder te rijden naar Anse-aux-Meadows. Hier zette de Viking Leif Eiriksson 1000 jaar geleden, voor het eerst voet aan land in de nieuwe wereld. Hij noemde het Vinland.

Ze verzeilden hier per ongeluk, in oorsprong wilden ze naar IJsland, doch mist en storm brachten hun uit koers en ze belandden eerst in Groenland en later hier. Aanvankelijk leefden ze hier vreedzaam naast de Eskimo's, doch later maakte een "bloedig treffen" een einde aan deze samenleving. Zoals steeds is er een Visitor's Center met expo en film, er zijn opgravingen en het nagebouwde Vikingdorp. Hier beelden figuranten in traditionele klederdracht het leven in het Vikingdorp uit. In het Vikingdorp komen we het echtpaar uit Ontario weer tegen, wat is Canada toch "klein".


We overnachten in St Anthony, het meest noordelijke punt van Newfoundland, en keren dan terug zuidwaarts. Onderweg wilden we nog een deels ondergrondse zalmkwekerij bezoeken. Daar we de weg niet vonden spraken we de enige persoon aan die we in het dorp zagen, 't was de pastoor met een gitaar, die juist de deur van zijn kerk sloot na de dienst. We vroegen hem naar de zalmkwekerij en hij legde vriendelijk uit waar het was, en eindigde met, "wacht, ik kom direct terug, ik heb nog iets voor jullie". We hadden verwacht iets over de zalmkwekerij, doch hij kwam terug met een foldertje "in het Nederlands" over de geboden van god.

Week van 24.09 tot 30.09.2007

Daar we niet naar de eskimo's gaan, wijzigen we dus ons reisplan. We rijden terug naar Port-aux-Basques voor de Ferry naar Nova Scotia, daarna via Nova Scotia en New Brunswick, richting het Gaspé schiereiland. Vandaar nemen we de ferry naar Baie-Comau, waar we terug op hetzelfde punt uitkomen als wanneer we de onverharde weg hadden genomen. We moeten dus helemaal terug van het meest Noordelijke punt van Newfoundland naar het Zuidelijkste punt, da's ong. 800 km. We stoppen in Stephensville, en in de Kindale Bibliotheek gaan we onze blog bijwerken. We waren daar al op onze heenreis geweest, en de bibliothecaresse kende ons nog. Zoals op vele plaatsen, vroeg ze om het gastenboek te tekenen.

We wilden aanvankelijk de Ferry van 17.00 h. nemen in Port-aux-Basques, maar bij de aankoop van onze tickets vernamen we dat deze boot enkel vracht meeneemt, dus we moesten boeken op de ferry van 23.45 h. Daar we nog veel tijd overhadden, besloten we het stukje weg van 70 km aan de Zuidwestkust nog te doen. Na die 70 km houdt de weg weer op en zijn de dorpen enkel te bereiken met een veerboot, via wandelpaden, ATV of snowmobil. Het zijn daar veelal vakantieverblijven voor mensen die houden van de natuur, de rust en de eenzaamheid. We komen tot de conclusie dat het spijtig is dat we al geboekt hebben voor de ferry, daar dit één van de mooiste ongerepte stukjes natuur van Newfoundland is. Het is een aaneenschakeling van meren en zeearmen, bossen en taigagebied met af en toe kleine vissersdorpjes. De Harvey-trail in Isle-aux-Morts is een eresaluut aan een familie die in 1828, 163 personen met een lifeline en met hulp van hun Newfoundland hond, van een verongelukt schip redden. Later redden ze nog eens 55 bemanningsleden van een ander schip. Wegens de gure weersomstandigheden aan deze kust, wind en vooral mist, is dit stuk kust werkelijk een scheepskerkhof. We rijden nog verder door tot Rose Blanche waar een vuurtoren in granietsteen staat. Dit is één van de weinige vuurtorens in natuursteen, normaal zijn ze altijd in hout of beton. We moeten nog een stukje wandelen via een mooi aangelegd wandelpad langs steile klippen en we worden vergezeld door een ranger die de sleutels van de vuurtoren heeft. Ook hier is alles netjes gerestaureerd.

 

 

 

We moeten het bezoek spijtig genoeg in sneltreinvaart doen, want het wordt mistig, de weg is niet zo best en we willen niet in het donker rijden. Spijtig want Rose Blanche zag er een gezellig, mooi vissersdorpje uit.

 

 

Op de terminal moeten we nog 3,5 uur wachten voor we aan boord kunnen gaan. Aan boord blijkt er 's nachts geen film te zijn, het licht wordt grotendeels gedempt, en men is van oordeel dat iedereen maar moet proberen te slapen. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan, we slapen weinig en de nacht duurt lang, daarbij komt nog dat de overtocht 8 uur duurt ipv van 6. Was er misschien een probleem met de boot? Normaal moest de ferry om 09.00u terug uitvaren, maar om 11u lag hij nog aan de kade met een kraan ernaast. Aan het strandje nabij de ferryterminal vinden we een mooi plaatsje in de zon waar we onze slaap een beetje trachten in te halen. Er is een verschil van wel 15° tussen Newfoundland en Nova Scotia. We hebben de hele dag moeite om wakker te blijven. Gelukkig is onze volgende bestemming: Louisbourg, slechts 54 km rijden.

Louisbourg, is een fort, gebouwd in 1713 door een Franse expeditie. Het groeide al snel uit tot een welvarende vestiging, vooral dankzij de kabeljauwvangst, de kabeljauw had in die tijd meer waarde dan de pelzen. Deze welvaart was een doorn in het oog van de Britten, die het fort tweemaal veroverden. Uiteindelijk werden de Fransen verdreven en werd het fort opgeblazen. In 1961 gaf de Canadese regering opdracht het fort te restaureren. Dit werd met veel zorg gedaan en het resultaat is verbluffend. Men voelt zich werkelijk terug in 1713, te meer daar figuranten in traditionele klederdracht overal aanwezig zijn om uitleg te geven en op bijzonderheden te wijzen.

 

 

Alle kamers zijn zorgvuldig gerestaureerd.

 

Als we aankomen is het al vrij laat en we besluiten de dag nadien terug te komen. Gelukkig hebben we al wat foto's gemaakt, want de volgende dag regent het heel de dag pijpenstelen. We vinden gelukkig een camping met free Wifi, zodat we van in onze camper kunnen internetten en ondertussen doen we de was. Zo gaat er geen tijd verloren. De zondag gaan we terug om de rest van het fort te bezoeken. Er is die dag allerlei animatie. Je kunt er brood kopen, vers gebakken in de "King's bakery", in de taverne van Mme Beausejour kun je eenvoudige soldatenkost eten met als enig bestek een lepel, de smid is aan het werk, de architect en de beheerder tonen ons fier hun werkkamers en woonvertrekken, en nog veel meer. In de taverne van Mme Beausejour probeert Fred een "Buttered Rum" (een beker rum, met gesmolten boter en een geut water), het glijdt wel goed binnen maar het is zonde voor de rum. Zoals gewoonlijk vraagt men in het Visitor Center vanwaar we komen, en als we zeggen uit België en Nederlandstalig zijn, krijgen we een brochure over de geschiedenis van het fort in keurig Nederlands.

We zijn ook verbaasd over het vertrouwen dat de mensen hier hebben. We staan al twee dagen op deze camping à rata van 25 dollar/nacht zonder dat we ons hebben moeten registreren, paspoort of iets dergelijks achterlaten of betalen. Zou men dit in Europa doen, dan verdwijnt de helft van de kampeerders zonder te betalen.



Week van 01.10 tot 07.10.2007

We vervolgen onze weg richting St.Peterscanal, een kanaal dat de St.Peters Bay (Atlantische Oceaan) verbindt met het Bras d'Or Lake. Het Bras d'Or Lake is een enorm meer, bekend om zijn arenden. Onderweg gaan we in Rita's Tearoom, een "sweet tea" drinken, thee met drie lekkere gebakjes.

Rita ziet er volgens de foto's een gezellige rondborstige dame uit, een zangeres met verschillende "gouden platen", die ze fier in haar mooie tearoom heeft opgehangen. 


 






We moeten nu een heel stuk terug langs dezelfde highway, en overnachten opnieuw in Pictou. Wat een verschil met enkele weken geleden, het toeristische dorpje lijkt wel ingeslapen, de meeste winkels en het museum zijn gesloten, en er zijn nog maar weinig toeristen.

Wij rijden langs de kust tot Parsboro. Hier zijn we terug in het gebied met de grootste getijden ter wereld en er is nog een prachtig stukje rotskust te bewonderen. Ook hier is de Indian Summer volop ingetreden. Wij krijgen naar niet genoeg van al die kleurenpracht. Wanneer we de weg door het binnenland nemen, zien we bloedrode velden, bijna lichtgevend, het zijn blueberry's in de herfst. We hebben nog nooit zo intens van de herfstpracht genoten dan nu hier in Canada. Overal waar men ziet zijn de bossen geel, rood en oranje getint met daartussen het groen van de dennen, en we hebben geluk het is prachtig weer, zelfs warm voor de tijd van het jaar.

Vanaf hier nemen we de Acadian Coastal Drive, dit is het Frans gedeelte van Nova Scotia. De kust is vlak met enorme duinen, zandstranden en meertjes.

 

In Boutouche kan men in het Eco-Irving Center via een kilometers lange boardwalk het beschermde duingebied, een vogelreservaat, bezoeken.

Na de middag, maken we een lange wandeling door het Kouchibouguac National Park.

Eerst loopt de weg een stuk langs het strand en dan keren we terug door het bos. Langs het strand is een mooie rest-area gemaakt met bankjes vanwaar men rustig de vogels kan observeren. We zien onderweg verschillende soorten vogels in de lagune waaronder veel wilde eenden, en een specht werkt op een meter van ons rustig voort. De Atlantische Provincies liggen op een drukke route voor trekvogels, die hier tijdelijk rust en voedsel vinden. De wandeling door de prachtige bossen is iets langer dan voorzien, en Jasmine heeft moeite om te volgen en moet af en toe op adem komen.

Wij volgen verder de kustweg, richting Shippagan, waar het grootste aquarium van de Atlantische Provincies gevestigd is. Zoals vele andere bezienswaardigheden, na september gesloten.  De Acadian Village die we de dag nadien willen bezoeken, is de laatste dag open, maar de huisjes zijn al gesloten en er is geen animatie meer. In het Visitor's Center noteren we in het gastenboek hoe spijtig het is dat in de Atlantische Provincies (New Brunswick, Nova Scotia, Prins Edward Island, Newfoundland and Labrador), alles nog op halve kracht werkt of zelfs gesloten is.

In Campbellton overnachten we aan een mooi verlichte brug die de verbinding vormt tussen New Brunswick en het Gaspé Schiereiland (provincie Quebec). Het is een prachtige avond met een mooie zonsondergang die de herfstkleuren nog meer accentueert, maar het wordt 's nachts   wel koud.





We komen nu op het Gaspé Schiereiland, het kan ons niets anders bieden dan z'n mooie natuur

 

 

en een prachtige "covered bridge".

De Visitor's Centers onderweg zijn allemaal gesloten, en we ondervinden al snel het verschil in mentaliteit. Om te beginnen, moesten we al langs verschillende tankstations om onze gasflessen gevuld te krijgen, ofwel was de verantwoordelijke er niet, of was de gasbevoorrading gesloten voor het seizoen, of ze hadden de juiste aansluiting niet, enz. Uiteindelijk vinden we een Irving Station, met LPG, maar we moeten de volgende morgen terugkomen want de "employé" is al naar huis. De volgende morgen blijkt het vulsysteem niet te werken. De bediende belt naar de verantwoordelijke van het station , doch die vindt 10.00 h. te vroeg om te komen. We rijden weer naar een ander station, waar ze blijkbaar gas en de juiste aansluiting hebben. De reservefles is nog zo goed als vol maar we laten ze voor alle zekerheid ook bijvullen en dan wil men ons weer 2 volle tanks aanrekenen. Na enig over en weer gepraat, besluit hij dan toch maar een "gunstprijs" van 33 ipv van 50 CAD te rekenen. Dergelijke voorvallen hebben wij in de 4 maanden dat we in de US en de Atlantische Provincies waren nooit meegemaakt, men ziet hier duidelijk de franse invloed. De huizen en de tuinen zijn hier minder verzorgd, de parkings zijn vuil en er staan praktisch nergens vuilbakken.

In Rimorski vinden we eindelijk een Visitor's Center dat open is. Ook hier is het onthaal heel wat minder vriendelijk dan we gewend zijn. Op onze vraag wat er interessant is om te bezoeken, krijgen we enkele brochures zonder veel uitleg.

We willen de St. Lawrence River oversteken. We proberen eerst in Rimorski, maar die nemen geen campers, dan naar Trois-Pistolets, maar deze ferry, alhoewel nog aangeduid langs de baan, vaart al 3 jaar niet meer. Uiteindelijk moeten we naar Rivière-du-Loup, 80 km verder. We rijden tussen de prachtige kleuren langs de St. Lawrence River, onderweg maken we met Jasmine nog enkele mooie korte wandelingen langs prachtige uitkijkpunten, de hond mag hier dan weer nergens op de sites, maar vermits het buiten het seizoen is nemen we ze toch mee (ja, dat is ook Frans). Wanneer we een zijweg nemen komen we in St-Simon-sur-Mer, een piepklein dorpje waar we een heel rustig plaatsje aan de rivier vinden om te overnachten.


Week van 8.10 tot 14.10.2007

In Rivière-du-Loup nemen we dan de ferry naar Saint-Siméon. Het is een dure ferry. Voor een oversteek van amper 1,15 h. betalen we 113,00 CAD (79 euro's) enkel al voor de camper is er een verschil tussen een 7,4 m en 7,5 m van 21 CAD. Er mag ook geen tijd verloren gaan, alle wagens snel aan boord, onmiddellijk vertrekken en op het schip aan de kas gaan betalen en wie is de kassier? De kapitein! Wie stuurt er hier eigenlijk? Maar aan boord waren er wel lekkere frietjes met stoofvlees te krijgen (waar hebben we dat nog gegeten?).

De St. Lawrence River is een zeer brede getijden stroom, op vele plaatsen ziet men amper de overzijde. Men kan zich slecht voorstellen dat zulk een machtige stroom in de winter kan dichtvriezen, maar van de bewoners hebben we wel vernomen dat het in de winter tot -40° kan vriezen, vooral in januari en februari.

De weg van Saint-Siméon naar Tadoussac loopt door een prachtige bosrijke omgeving. In Baie St.Catherine moeten we de fjord oversteken naar Tadoussac, doch deze keer is de ferry gratis. Het is een druk verkeerspunt, want er varen drie ferry's bestendig over en weer.



Tadoussac

 

 

 

is bekend om in de zomer walvissen te gaan observeren . De walvissen zijn ondertussen al vertrokken naar de warmere wateren van de Caraïbische Zee. Hun voedsel is in deze tijd van het jaar schaars, bovendien hebben walvissen open water nodig om te kunnen ademen en grote delen van de fjord vriezen dus dicht. Alleen de beluga kan in de winter overleven en blijft heel het jaar in de Saguenay fjord. Enkele kilometers voorbij Tadoussac veranderen hoge duinen het landschap.

We rijden langs de boorden van de Saguenay-fjord,

doch spijtig genoeg zijn hier weinig uitkijkpunten voorzien en wordt het zicht op de fjord deels verhinderd door een beboste bergrug. 's Middags eten we een dagschotel in een truckerrestaurant,de rekening moeten we betalen bij de "dépanneur". Dit is de kassier van de winkel, het daarnaast gelegen benzinestation en dus ook van het restaurant. In het restaurant besteld Fred "hot chicken" (zoals het op de kaart staat) hier heet dat "otsjkin". Raar Frans in Quebec. Na 15 jaar in Frankrijk te wonen spreken en verstaan we al een mondje Frans, maar hier moeten we toch ons beste beentje voorzetten. Onbegrijpelijk, want op de radio spreekt men duidelijk Frans, weliswaar met een accent, dus ze leren het op school, maar ze doen geen enkele moeite om verstaanbaar Frans te spreken niettegenstaande dat ze horen dat je een toerist bent.

Wij vervolgen onze weg via Saguenay en Chicoutimi, waar een mooie kerk staat, langs het Lac Saint Jean, richting Saint Felicien.

Het dierenpark van Saint Felicien is prachtig. In het eerste gedeelte loopt er een wandelpad door het park. Men kan er verschillende dieren in hun "natuurlijk milieu" (zonder kooien), zien. We zien o.a. zeehonden, otters, bevers, lynxen, cougars, verschillende soorten herten, vossen, wasbeertjes, zelfs een grizzly beer, en nog veel andere diersoorten. Dan komen we aan een enorm aquarium met twee ijsberen. Het zijn twee "wezen "die door de zoo zijn geadopteerd. Ze stoeien lustig in het grote bassin, en men kan ze onderwater observeren door grote ruiten. Als men aan de ruit gaat zitten, maakt een van hen lustige duikvluchten naar je toe en drukt zijn grote snoet en dikke poten tegen de ruiten, het lijkt wel of hij wil spelen. We zitten er wel een half uur van te genieten. Wanneer ze gevoederd worden hangt de oppasser voor alle veiligheid vast hoog boven het bassin want ijsberen zijn carnivoren. Daarna gaan we naar het tweede gedeelte van het park. Hier leven de dieren relatief vrij. Het speciale is: wij moeten in een treintje dat er uitziet als een kooi, en de dieren lopen vrij rond. We zien hier verschillende beren, zelfs één met een jong.          Het zijn inderdaad enorme dieren als je er zo dichtbij bent. Enkele beren liggen er lui bij in het vooruitzicht van de winterslaap. Er zitten ook elanden, kariboes, Virginiaherten, Waphitiherten (ze hebben een enorm gewei dat wel 1,5 m hoog en 2,5 m breed kan worden. Elk jaar na de bronst valt het af en het groeit het jaar erna telkens groter terug.) Grote bizons, muskusossen, wolven en kleine prairiehondjes. Bij de wolven is er in een roedel één alfa-mannetje en één alfa-vrouwtje.

 

Zij alléén mogen paren. De rest van de roedel mag helpen bij het voeren en de opvoeding en bescherming van de alfa-pups. Voor de vreedzame samenleving worden de dieren bijgevoerd. Het was werkelijk een goed gevoel deze prachtige dieren van zo dichtbij te kunnen bewonderen, niet gestresseerd zoals in de meeste dierentuinen. In het wildpark zijn ook enkele nederzettingen nagebouwd zoals een trappersdorp, een farm, een indianendorp, enz. Ze weerspiegelen de samenleving tussen de wilde dieren en de mensen. In het Visitor's Center gaan we nog 2 films bekijken. De eerste is gefilmd met speciale effecten in het park. Het stelt de dieren voor in de vier jaargetijden. De tweede film gaat over het opnieuw uitzetten van wolven in Idaho. Ze waren bijna volledig uitgeroeid, maar worden nu met succes terug uitgezet. Dit schijnt eveneens een gunstige invloed te hebben op de grizzly beren. De film geeft ook weer hoe de Indianen in perfekte harmonie met de natuur leefden, en hoe de blanken het wild, oa. bizons en herten bijna hebben uitgeroeid. een belangrijke levensbron voor de Indianen, zodat de Indianen door hongersnood en ellende een gemakkelijke prooi werden.

Het weer was ons die dag gunstig gezind, wel bewolkt maar geen regen, hoewel het volop herfst is. Dit manifesteert zich ook door de enorme zwermen Canadese en andere wilde ganzen die voor de winter naar het zuiden van de Verenigde Staten en Mexico vertrekken. We zien ze met duizenden verzamelen in de weilanden.

We zien ook dat Halloween op komst is en hier volop gevierd wordt. Overal in de tuinen zie je dat de mensen zich voorbereiden op dit feest. Er staan enorme pompoenen, stropoppen, grote namaakspinnen, doodskoppen, spoken enz in de tuinen . De een is al meer vindingrijk dan de andere, maar het is wel een grappig zicht.

Een ander beeld dat we niet op prijs stellen is, dat je hier en daar een gek ziet rondrijden met de kop van een dode eland op zijn auto. We hebben op de radio gehoord dat sommige idioten bij de jacht een fluitje gebruiken dat de roep van een eland imiteert, zodat ze de dieren als kippen kunnen neerschieten. Echt iets om fier op te zijn.

De volgende dag gaan we naar Val Jalbert. Het dorpje werd gesticht door een zekere Monsieur Jalbert. Dankzij de enorme waterval (72 m. hoog) bouwde hij hier voor die tijd, een moderne fabriek voor het vervaardigen van papierpulp. Het papier werd gebruikt voor het drukken van dagbladen. Hij was de grootste leverancier voor verschillende grote kranten zelfs in New York en Londen. Met de fabriek kwam het dorp tot grote bloei en was zeer welvarend, de arbeiders hadden het hoogste loon van de hele omgeving (28 CAD/maand), doch amper 26 jaar later werd de fabriek gesloten wegens te grote concurrentie en ekonomische regressie. De arbeiders vertrokken en het mooie dorpje raakte algauw in verval. Het werd terug gerestaureerd en mede door zijn prachtige natuur met op de achtergrond de waterval, is het zeker een bezoek waard. Men kan tot boven aan de waterval gaan via een wandelpad met 752 trappen, doch we verkiezen het kabelliftje

en komen al lopend terug, onderweg genietend van de prachtige bossen en de uitkijkpunten. 


 






De volgende dag regent het de ganse dag en we zoeken een bibliotheek met Wifi. Dit is in de provincie Quebec niet zo eenvoudig. In de Atlantische Provincies had bijna iedere stad/dorp een bibliotheek met free Wifi aansluiting. In de provincie Quebec zijn de bibliotheken schaars en de meeste zijn slechts een paar uur per week open of hebben dan weer geen Internetaansluiting. In de Atlantische Provincies werden de meeste bibliotheken gerund door vrijwilligers, in Quebec is het meestal de gemeente. In La Malabaie vinden we dan toch een bibliotheek. Ik moet wel mijn handtas afgeven en je mag blijkbaar blij zijn dat je er mag komen internetten. Na 10 minuten een "klein" probleempje, we vliegen van het net en kunnen niet meer aansluiten.

We rijden de andere oever van de Saguenay-fjord voorbij, want door de regen is er niet zo veel te zien. We overnachten in het dorpje Rivière-Eternité in een park waar een wedstrijd voor kerststallen wordt gehouden. Het zijn kerststallen in alle mogelijke vormen en maten en er is zelfs één bij met de Santons van de Provence, ontworpen door een bewoner van Marseille.

We vervolgen onze weg richting Quebec, waar we nieuwe banden voor onze camper willen kopen. We wisten dat de banden in de US en Canada goedkoper waren maar we wisten ondertussen ook dat onze camper een (voor Amerika) niet courante maat heeft. Wij zijn dan ook opgelucht dat de verkoper de juiste maat kan vinden en we mogen 2 dagen later terugkomen voor de montage.

We zitten dus voor enkele dagen vast in Quebec en zoeken een bibliotheek om onze blog bij te werken. De bibliotheek die we vinden heeft twee computers, één die kapot is en één die werkt doch geen wifi aansluiting. Hoe is het mogelijk.

We vinden een rustig plaatsje om te overnachten nabij een speeltuintje. Vanavond eens vroeg naar bed maar om 22.00 h wordt er echter op de deur gebonsd door twee politieagenten. Een van de bewoners had de politie gebeld, en deze kwamen eens poolshoogte nemen. We mochten echter wel blijven staan. Ook dit is de eerste maal dat ons dit overkomt in de 4 maanden dat we in de US en Canada zijn. Neen het Frans gedeelte ligt ons niet echt.